Toon en Nick

 Soms wou dat ik Toon Hermans was – of iemand met zijn talent voor een lach en een traan. Dan schreef ik een prachtig gedicht over mensen die zonnen aansteken voordat de wereld verregent. Misschien zag je het gedicht al passeren op facebook of elders de afgelopen dagen – het gaat nogal viraal - of misschien ken je het al eeuwen lang. Want relevant is het altijd geweest. Indien je het niet kent, raad ik je zeker aan het even te googelen. (Waarschuwing: dit is een tekst met mogelijk wat eigen opzoekwerk, ik verwacht ook wel eens iets van de lezer)

Het gedicht is zo menselijk, zo hoopvol, zo lieflijk, zo ontroerend, zo helder en eenvoudig. Het gaat over vallen en opstaan, over blijven geloven in de wereld, over hart boven verstand, over…Lees het even, echt 😉. Je wordt er blij van, tenzij cynisme je al helemaal heeft opgevreten.

Soms wou ik dat ik Nick Cave was – of iemand met zijn talent om zijn publiek open en bloot te betrekken in zijn diepste rouw en letterlijk op zijn fans te steunen tijdens live concerten– zijn zoon stierf in 2015 op 15-jarige leeftijd in een tragisch ongeval. De documentaire ‘One more time with feeling’ kan je moeilijk droog uitkijken. Zo eerlijk, zo rauw, zo echt. Bovendien gaat Nick Cave via de website ‘the red hand files’ rechtstreeks in gesprek met zijn fans over de meest moeilijke onderwerpen. Men kan hem alles vragen. Het kan een vraag zijn over zijn muziek maar het kan even goed handelen over de toestand van de wereld of je eigen privéproblemen. Het antwoord op de vraag van een tienermeisje dat zichzelf lelijk en niks waard vindt, zal ik nooit en nooit en nooit vergeten. Zoek het op, als je wilt 😉. Nick Cave etaleert dus niet gewoon exhibitionistisch zijn eigen leed maar gebruikt het als grondstof om de meest magische kunst te creëren – Skeleton Tree was de meest hemelse Nick Cave plaat ever wat mij betreft, uitgebracht na de dood van zijn zoon – en anderen te ondersteunen in hun verdriet en zorgen. Je moet zelf maar eens gaan lezen op de ‘The red hand files’ en je weet heel snel wat ik bedoel.

Toon Hermans. Nick Cave. Ze lijken heel verschillend. Kijk alleen al naar de foto's en wat ze uitstralen. Wit en zwart. Lichtheid en zwaarte. Een schaterlach en een wanhoopskreet. Maar ik zou graag een combinatie van hen beiden zijn. De hoop en de twinkelogen van Toon Hermans waardoor je echt gaat geloven dat alles wel weer goed komt. Dat is het licht van de zon. De naaktheid en de duistere diepte van Nick Cave waardoor je echt gaat geloven dat je kan leven met eender welk verdriet en er zelfs baat bij kan hebben. Dat is de modder waaruit de lotus groeit. De schoonheid die ontstaat uit en dankzij kommer en kwel.

Ik herinner mezelf eraan dat ik heel eerlijk wil zijn. Open en bloot. Kwetsbaar. Omdat ik vermoed dat dit verbinding kan creëren, wederzijds begrip en verzachting. Dat is mijn Cave-kantje. Maar ik wil ook graag bemoedigen, positief zijn, schouderklopjes geven en een schouder zijn om op te leunen. Dat is mijn Hermans-kantje. Als de balans teveel overslaat naar de één of andere richting, bestaat de kans dat mensen ofwel denken dat ik een beetje gênant eerlijk ben ofwel dat ik een beetje naïef positief ben. Herkenbaar indien je mij goed kent? Goed zo 😉.

De Hermans-kant lijkt soms makkelijker. Het is eenvoudiger om de motivator tot levensvreugde te zijn dan toe te geven dat je zelf soms ook best diep zit. Ik merk dat bij mezelf. Ik ga snel zeggen dat met mij best alles ok is en dat alles uiteindelijk goed komt!

De Cave-kant is wat ingewikkelder want je wilt toch anderen niet meeslepen in je verdriet en je angsten? Je wilt hen toch blij maken en niet extra verdrietig? En toch. En toch. En toch. Gedeeld leed….Het is – denk ik – soms meer troostend dan de woorden ‘het komt wel goed'. 

Gisteren heb ik gehuild omdat ik onzeker en bang ben. Deze tijden…het is een echte ‘mindfuck’. Ik heb al zoveel meningen gehad de laatste maanden dat ik nu echt zeker weet: ik weet het niet. Zij weet het niet. Hij weet het niet. Zij weten het niet. Dat is niet geruststellend op zich. Maar uit mijn angst en onzekerheid groeit een bloem van mededogen voor mensen met andere meningen en andere acties. En een héél groot bloemstuk voor onze helden in de eerste linie. Ik heb daar zelfs geen woorden voor. Dat is Nick Cave. Hou me vast. Ondersteun me. Heb me lief. Deel mijn verdriet. Probeer het niet op te lossen. Wees er gewoon. Ik ben er ook voor jou.

Vandaag heb ik veel gelachen. Een beetje met de moed der wanhoop, maar toch. Ik heb genoten van de koninklijke goudheid van de herfstbladeren tijdens mijn middagpauze. De levensvreugde en deugnieterij van Stijnlief waren geweldig voor mijn humeur. Ik voel dat ik weer kan gaan dansen in de regen en blijven doorgaan hoewel de muzikanten al naar huis zijn…zoals in het prachtige gedicht van Toon Hermans.

Veel liefs. We komen er wel. Samen. Naakt en eerlijk maar ook met de nodige portie geloof in onszelf. Zoals Toon en Nick, twee kanten van één medaille.