Vergeet niet de plantjes water te geven

Deze blog hoorde een beetje ‘tijdloos’ te zijn. Maar ook ik kan er niet omheen. Deze tijden zijn erg bijzonder en uitdagend. De stemmen die vol goede moed spreken over het begin van een andere en betere maatschappij ten gevolge van deze crisis beginnen stilaan te verstommen. Ze maken plaats voor meer en meer onrust en onderlinge spanningen…

Daar wil ik het niet over hebben. Er vloeit al meer dan voldoende inkt over. Maar deze blog hoeft ook niet altijd te bruisen van positivisme. Dat zou niet eerlijk zijn. Alsof ik deze dagen alleen maar ‘zen’ en fluitend door het leven ga. Dat zou helemaal niet eerlijk zijn. En als ik al iets wil ‘bekomen’ met deze blog, dan is het een pleidooi voor een beetje meer kwetsbaarheid en ‘blootheid’. Het doet mij deugd wanneer iemand me vertelt te hebben genoten van een tekst omdat die herkenbaar is. En al is die tekst bijvoorbeeld een beetje droef van toon, die herkenbaarheid biedt blijkbaar vaak troost. Dus ben ik hier als het ware op een naaktstrand...Je bent altijd welkom me te vergezellen!

Dus ja. Ook ik heb het zoals velen lastig de laatste week. Ik woon bovendien in de Provincie Antwerpen. Dat was voorheen niets om je over te schamen. Zo zie je maar hoe snel je van je hoge troon kan vallen.

Sinds vorige week donderdag werd ik steeds onrustiger. Mijn eigen goede voornemens ten spijt, keek ik teveel naar nieuwsupdates en sociale media. Ik weet dat het niet goed voor me is maar het was heel even sterker dan mezelf.

Hoezeer ik ook mijn best deed al mijn technieken toe te passen om in het ‘hier en nu’ te blijven, geraakte ik verstrikt in de ‘wat alsen’. Er kwamen zelfs heel even tranen aan te pas. Ik voelde me vooral beknot in mijn vrijheid en dat drukte letterlijk op mijn borst.

Er volgde een heerlijk afleidend weekend met vrienden uit Oostenrijk die zich verbaasden over de Belgische situatie en de lichte paniek die ze voelden groeien hier. Ze slaagden erin mijn meest geliefde gevoel - dankbaarheid voor wat ik heb - op te wekken maar de onrust bleef onderhuids aanwezig. Toen ik na hun vertrek met mijn mama belde, schoot ik weer even vol. Zij zo dapper en ik even terug haar kleine, bange dochter. Al ben ik niet zeker of zij dit heeft gevoeld tijdens ons gesprek. Dus ben ik hier kwetsbaar en eerlijk, zoals beloofd.

Wie denkt dat ik nu een mislukte mindfulnessbeoefenaar ben, denk nog maar eens opnieuw 😊. Want ik merk tijdens deze crisis meer dan ooit dat ik dankzij mindfulnesstechnieken wel degelijk beter gewapend ben om negatieve emoties toe te laten, ze ruimte te geven en dan weer het hoofd te bieden…Misschien schrijf ik daar ooit ook eens iets over voor de geïnteresseerden.  

En zie. Vandaag schijnt mijn innerlijke zon weer. De omstandigheden zijn nochtans geen haar beter dan afgelopen donderdag, integendeel. Dat is de belangrijkste les die ik uit meditatie haal: de veranderlijkheid van alles - gedachten, emoties, de tijden zelf…Dat geeft mij altijd de nodige lucht om eerst eens goed uit te wenen en dan weer door te gaan.

Voel je dus maar in de war. Denk niet dat je emotieloos en ‘sterk’ hoeft te zijn. Deel het. Praat erover. En weet dat ook dit voorbij gaat. Vertrouw erop dat na de zwarte, bedrukkende storm de hemel zich weer voor je opent met een heerlijke blauwe lucht die een grote glimlach herbergt.

En dat kan heel snel gaan. Vandaag ging ik zelf van ‘pfff, ik kan niet meer naar de yogales’ en ‘pfff, onze toneelgroep kan niet meer spelen in de schouwburg dit jaar’ naar ‘oh, wat fijn! De ooievaars zijn terug in Boom’.  

Ja, de ooievaars zijn terug in Boom. Ze zijn elegant en prachtig. Ze zitten doodleuk op de verlichtingspalen naast een hele drukke baan. Alsof er geen betere plekken zijn. Rustig en onbewogen. Ik kan niet anders dan glimlachen. Ik dank Dennis De Meyer voor deze prachtige foto en het feit dat hij me er vandaag mee heeft opgebeurd. Soms zijn social media wél interessant 😊. Het hangt er maar vanaf hoe je ze leest en gebruikt.

Deze ochtend was ik vroeg op en voor ik aan het werk begon, deed ik een ommetje in mijn favoriete natuurdomein om de hoek. De ochtendstond is er een vredig en wonderlijk spektakel. Daar heersen alleen lieflijkheid, vrede, zichzelf in het water weerspiegelende bomen en een ademende ik. Soms is dat het enige wat je moet doen. Ademen en voelen dat je leeft.

Op het werk was ik het grootste deel van de dag alleen met een andere collega. Ik moet vast niet uitleggen waarom. Ik had een vrij lange digitale vergadering met een team dat zich met hart en ziel inzet zonder te weten of er in deze omstandigheden resultaten kunnen geboekt worden. Ze maakten me dankbaar en gefocust. Nadien had ik een gesprek met een collega die zijn hart even moest luchten. Hem weer zien lachen, maakte mij ook blij en energiek.

Tijdens de middagpauze ging ik ooievaars spotten, vandaag helaas zonder succes. Maar dat maakt het net mooi en waardevol, het feit dat je geen garantie hebt op schoonheid en geluk. Volgende keer beter. 

Toen kwam er een mail binnen van een grote partnerorganisatie om te melden dat hun kantoren tot eind augustus gesloten zullen zijn. Een medewerker antwoordde aan allen met de vraag ‘of er toch iemand de plantjes zou willen water geven zodat de collega’s na deze tweede sluiting nog wat groen zouden aantreffen op kantoor’.

Die mail was de rechtstreekse aanleiding voor deze wilde gedachtenstroom. Toen ik die woorden zag verschijnen op mijn scherm, wist ik dat ik zou schrijven vanavond. Weliswaar een maalstroom van woorden die mogelijk wat verwarrend overkomt. Want ik weet best dat ik van de hak op de tak spring vandaag. Maar toch pas ik deze tekst niet meer aan. Dus vergeef me eventuele slechte zinsbouw of een gebrek aan één rode draad. Deze tekst heeft geen literaire aspiraties. Het is hoe ik mij voel vandaag en zo wil ik mij vandaag dan ook herinneren. Van verdrietig naar blij, van verstrooid naar gefocust, van bezorgd naar verwonderd. 

Maar wel heel de dag dankbaar voor de dagelijkse wonderen die je soms niet meer ziet.

Vergeet de plantjes niet water te geven. Want ooit keren we terug.

En kijk, daar zijn de waterlanders weer. Dat mag. En ik geef het lekker bloot.