Onvergetelijk

8 augustus 2020.

Ik word wakker op een wel erg zwoele zomerdag. Zo eentje waarop je vloekt dat je die zonnewering voor het grote raam – dat aan de zuidkant over twee verdiepingen van het hele huis loopt - nog steeds niet hebt laten installeren. Want uitstelgedrag is mijn vriend en mezelf helemaal niet vreemd. En in de winter lijkt dat allemaal zo dringend niet, toch?

Ik stap blijgezind uit bed. Hittegolf of niet, ik hou van de zuiderse en luie sfeer die deze dagen met zich meebrengen. In het weekend toch. Naar telewerken de komende dagen kijk ik al een pak minder uit.

Maar nu is het vandaag! Ik ben blijkbaar nog jarig ook. Ineens ben ik vierenveertig jaar. Van al die jaren herinner ik me waarschijnlijk vooral ongeveer de laatste veertig jaar. Veertig jaren aan herinneringen…Waar steekt een mens die weg in zijn brein, vraag je je af. Af en toe merk je dat je bepaalde mensen of  gebeurtenissen toch volledig bent vergeten. Je beseft dat pas wanneer een ander er over praat en jij je er echt niets meer bij kan voorstellen. Waar gaan die vergeten herinneringen heen? Hoe selecteert een mensenbrein wat het onthoudt en wat het vergeet? En is het jammer of maar beter zo dat je je niet alles herinnert?

Maar terug naar vandaag. Ik ben van plan deze dag absoluut onvergetelijk te maken. Zo een dag waarvan mijn brein zegt: ‘wauw, dit ga ik zo diep opslaan dat het er met geen hamer uit geklopt kan worden’. Niet omdat het mijn verjaardag is – eerlijk, ik was een tiental jaren geleden graag gestopt met ouder worden  – maar gewoon omdat vandaag het waard is.

Hoe maak je een doodgewone dag onvergetelijk?

Wie ons goed kent, weet dat mijn vriend en ik houden van verre reizen. Hoe groter de cultuurschok, hoe meer wij in ons element zijn. Hoe spectaculairder de natuur, hoe kleiner en tegelijk gelukkiger we ons voelen. De intense smaken van andere kruiden, de felle kleuren onder het hardere zonlicht, de twinkelende ogen en stralende maar soms verlegen glimlachjes van mensen die ons waarschijnlijk hele rare vogels vinden…ze maken onze dagen onvergetelijk.

Wie ons goed kent, weet dat mijn vriend en ik graag feest vieren met vrienden en familie. Eén keer per jaar doen we dat graag met iedereen die we graag zien tegelijkertijd, als een jaarlijks zeer bescheiden huwelijksfeestje. We genieten wanneer we dan zien dat verschillende groepjes zich mengen en ook een klik krijgen met elkaar. En natuurlijk vind ik het heerlijk wanneer iedereen me vertelt dat ik zulke leuke ouders ik heb. Al deze feestjes die de vriendschap vieren zijn onvergetelijk – de kater daags nadien vergeet ik daarentegen elke keer heel snel.

Maar vandaag is helemaal anders. Verre reizen en feestjes met een vijftigtal mensen, ooit zo vanzelfsprekend, zijn even naar een ongekende termijn in de toekomst verhuisd. Het blijft verbazen hoe snel de hele wereld en het individuele leven kunnen veranderen. Mijn wereld is nooit eerder zo klein en vol regels geweest. Soms is dat erg benauwend voor iemand die niet eens besefte hoe vrij ze eerder was.

Ik lees wel eens dat het leven ‘op pauze’ staat. Ik heb heel veel begrip voor die gedachte, zeker voor jonge mensen die staan te popelen om in alle vrijheid op ontdekkingstocht te gaan en te experimenteren met de ontelbare mogelijkheden van hun prille bestaan. Het is heel goed mogelijk dat ik die mening zou delen als ik achttien jaar zou zijn.

Maar vandaag niet. Heel zeker staat mijn leven niet op pauze. Het dartelt en springt van vreugde op dit kleine, goedgekende lapje van mijn wereld. Vanop afstand ontvang ik ontelbare lieve verjaardagswensen. Mijn mama sleept zich door de verzengende hitte om een prachtige hortensia te brengen vanwege haar en mijn zussen. Ik schrijf deze tekst in de schaduw van de bomen op de zomerbar achter mijn hoek, helemaal alleen maar in geen geval eenzaam. Straks gaan mijn vriend en ik een hapje eten in ons favoriete eethuisje, bij mama Gladys in onze eigen straat. 

Vierenveertig jaar waarvan ik er mij veertig ongeveer echt herinner. Soms mediteer ik over mijn leven als een rivier. Dan keer ik zover mogelijk terug in de tijd en zie mezelf als kind, als meisje, als jonge vrouw…tot op de dag van vandaag. Het begint als een piepklein stroompje dat evolueert naar een brede, krachtige rivier die steeds verder stroomt en blijft aangroeien met nieuwe levenservaringen. Sommige herinneringen lijken niet over mezelf te gaan maar over een goede bekende die ik intussen wat uit het oog verloren ben. Niet vergeten maar wel heel erg ‘in het verleden’. 

Ooit zal ook deze dag ver in het verleden zijn. Het zweet op mijn huid. De uitzonderlijke bries die even langs mijn armen strijkt. Het gevoel van de toetsen wanneer ik dit schrijf. De lieve glimlach van het meisje op de zomerbar die me een gratis verjaardagsdrankje brengt. De koelte van het glas sangria. De kus van mijn vriend. De kleuren van de nieuwe hortensia. Het mooie kleedje van mama. Het lieveheersbeestje op mijn been.

Deze doodgewone dag – nog lang niet voorbij -  krijgt een onvergetelijke ereplaats in de stroom van mijn levensrivier. Omdat hij het waard is.