Welkom terug

 Over vorige week.

Dankbaarheid en vreugde kleurden mijn dagen in duizenden felle zomertinten. Het is voor velen vandaag helaas niet weggelegd maar ik kon genieten van een zonnige vakantieweek met drie van mijn favoriete mensen. Ik kus mijn pollekes met zulke ‘bubbelmensen’ en vraag me vaak af waaraan ik zoveel vriendschap en liefde verdien. Ik neem mezelf voor dat vooral gewoon te aanvaarden met blij gemoed!

We waren dus in theorie met vier maar in feite waren we vaak met zeven, al kon niemand dat zien…Drie andere favoriete mensen waren bij mij en gaven me de virtuele knuffels die in praktijk vandaag quasi verboden zijn.

Ongeveer een week voor we op deze vakantie naar Sardinië zouden vertrekken, bracht mijn mama mij een groot cadeau. 12 jaar geleden bezocht ook zij in de maand september het groene eiland Sardinië samen met papa. Naar goede gewoonte hadden ze daar een heus fotoboek van samengesteld. Dat had ze voor me bij als inspiratie voor uitstapjes, samen met de reisgids die ze toen gebruikt hadden. Het fotoboek was al nostalgisch genoeg – op een fijne manier – maar ze had er een onverwachte extra aan toegevoegd. Het dagboek van de reis, zorgvuldig van dag tot dag neergepend door papa.

 

Dankzij het feit dat papa dagelijks de tijd nam tijdens het aperitiefje (een wit wijntje, zegt mama) om te reflecteren op de dag die bijna om was, komt hij vandaag weer helemaal tot leven. Zou hij daar ooit over nagedacht hebben? Dat iemand anders dan mama dit reisverslag woord voor woord zou herlezen? Zou glimlachen en grinniken en ontroerd een traantje wegpinken? Je zou haast denken van wel. Papa’s handschrift is niet altijd even makkelijk te ontcijferen maar op deze blaadjes doet hij duidelijk zijn best om leesbaar te zijn.

Ik kom te weten dat het zwembad van een verblijf een beetje klein is. Of dat een ander zwembad wel groter en dus beter is. Wat ik een beetje grappig vind, aangezien uit de notities blijkt dat dit koppel een serieus schema aflegt en niet echt veel tijd heeft voor zwembadvertier.

Na de eerste dag schrijft hij vol verwachting : ‘we zien wel wat het wordt’!

Het wordt, zo kan de lezer makkelijk vaststellen, een mooie vakantie met zijn lieve echtgenote. Beiden delen de liefde voor cultuur én natuur, zijn zeer nieuwsgierig en genieten met volle teugen….Dus neen, drie weken is echt niet te lang voor een eiland als Sardinië. Er is altijd nog wel een mooi steegje, museum, kerkje of panoramische rit om te verkennen. En zelfs wanneer ze pas rond 19u terug op hun verblijfje zijn, blijkt dat ze na het diner vaak nog een avondwandeling gaan maken! En mogelijk nog een ijsje eten. Gezien hij het verslag tijdens het aperitieven schrijft, zou ik dat in feite niet kunnen weten…Maar geen nood, papa voorzag soms een ‘nawoord’ om ook die afsluiter nog even toe te voegen. Dat staat er dan ook letterlijk: ‘nawoord’. Soms duidt hij met een sterretje aan dat hij iets later heeft toegevoegd. Om toch maar eerlijk en transparant te zijn in dit historisch document, zo lijkt het!

Ze hebben niet het allerbeste weer – het verslag begint vaak met het weerbericht – en het wordt ‘s avonds al wat te fris om buiten te kunnen eten. Dan hadden wij het deze week wat beter, lieve papa.

Je zou het me zeker gegund hebben. Je zou ook met veel interesse naar onze foto’s gekeken hebben en geluisterd hebben naar waar we in jouw voetsporen hebben getreden en waar niet – want wij zijn iets luier op reis.

Eén keer wordt zijn geschrift toch wel heel erg kriebelig. Zou het toeval zijn dat hij dan net beschrijft dat ze een fijne avond hebben gehad met andere gasten in hun verblijf? Een koppel uit de buurt daar en een koppel uit Ronse. Zat de wijn in zijn handen toen hij onduidelijk schreef dat dit ‘ verbroederen best gezellig’ was?

Het hele verslag eindigt met het vertrek naar de luchthaven en wordt twijfelachtig afgesloten met ‘oost, west, thuis best?!’. Volgens mij had hij liever nog een paar weken met zijn liefste op Italiaanse bodem vertoefd.

Wat heb ik dit verslag met plezier gelezen. Ik hoorde en zag mijn papa en mama door Sardinië trekken, foto’s nemen, aperitieven, lekker dineren en soms ook socializen. En oh ja: souvenirs kopen voor de kleinkinderen, dat vergaten ze nooit. Waarschijnlijk hadden ze ooit eens een klein kibbelmomentje wanneer de GPS hen verkeerd leidde? Af en toe de weg niet vinden wordt wel degelijk vermeld. Van het kibbelen vind ik geen spoor, dus misschien projecteer ik gewoon mijn eigen ‘koppelervaringen’ op mijn ouders. Maar misschien ook niet 😉.

Dus vorige week waren mijn mama en papa een beetje mee in mijn valies.

Ik had nog een koffer bij. Daarin huisde één van mijn andere favoriete mannen met wie ik enkel in gedachten kan praten. Maar we doen het wel. Op een bepaalde dag van de vorige week was hij jarig en op een bepaalde dag van deze week verliet hij vrijwillig deze aardbol, nu twee jaar geleden. Ik denk niet dat er ooit een september gaat komen dat ik daar niet nog meer bij stil sta dan ik gewoonlijk al doe.

Papa en mama gingen over mijn tong. Jordi ging over mijn tong. Ik genoot van mijn vrienden en familie, de aanwezige én de afwezige – al is afwezig nu nét niet het juiste woord. Ik was kortom in fantastisch gezelschap. Jezelf herinneren aan wat niet meer is, hoeft niet alleen treurig en pijnlijk te zijn. Je moet niet alleen maar los laten. Koesteren en vrij laten kunnen perfect samen gaan.

Dat was mijn vorige week. Mooie en intense dagen van vriendschap en liefde. Van herinneringen koesteren en nieuwe herinneringen maken voor later. Maar altijd in het hier en nu. Want liefde kent geen verleden tijd.

Terug thuis lees ik onderstaand tekstje. Het past perfect voor mij en grijpt me meteen naar de keel. Ieder leest erin wat hij of zij zelf wilt maar volgens mij is het altijd herkenbaar…

Welkom terug.