Meligheid

 Leeswaarschuwing: Het risico voor mij om lezers te verliezen met deze tekst is groot. Het bevat een enorme portie meligheid. Maar laat ik nu toch zelf enorm van meligheid houden wanneer die gemeend is! Tja, misschien hangt het er ook vanaf wat je verstaat onder meligheid…Een melige appel vind ik ook niet lekker. Maar af en toe een heuse portie mogelijk wat overdreven sentimentaliteit…Ik denk dat het geen kwaad kan voor een mens. In elk geval: indien je afhaakt onderweg…ik vergeef het je van harte. Maar onder het mom van ‘baat het niet dan schaadt het niet’ nodig ik je uit -desnoods licht kokhalzend- even door te zetten 😉.

Ik voel mij vandaag verbonden met de ganse mensheid. Ik voel en zie de broosheid, de pijn, de angst, de verwarring en de boosheid. Ik voel en zie echter ook de veerkracht, de schoonheid, de hoop en de dapperheid. Ik merk het op bij mezelf, in mijn naaste omgeving, op het werk, in de supermarkt…het maakt niet uit. Het is er allemaal en overal.

Ook ik ben nog steeds met verstomming geslagen door wat ons in maart is overkomen en knijp nog vaak in mijn wangen om vast te stellen dat ik wel degelijk wakker ben. Soms lach ik het weg, soms word ik er moedeloos van, soms ben ik echt gewoon gelukkig in mijn cocon met mijn geluksymbooltjes – en voel me dan bijna schuldig dat toe te geven-, soms geef ik het aandacht en soms duw ik het weg. 

Vaak probeer ik mezelf te omringen met schoonheid en al waar ik van hou. Ik hou van het hier en nu wanneer dat vredig is en probeer mezelf in te prenten dat alles voorbij gaat wanneer het hier en nu dik tegen steekt.

Lieve mensen – en nu gaan we pas echt melig:

Ik wil niet adviseren. Ik wil niet optreden als mevrouw pastoor – als dat al zou kunnen 😉. Maar het moet me echt van het hart. Ik heb de wijsheid niet in pacht maar van één zaak ben ik overtuigd: we winnen dit wanneer we lief zijn. Lief voor onszelf en lief voor elkaar.

Het is niet de tijd om je grote gelijk te halen. Wie weet vandaag trouwens wat dat dan zou moeten zijn?

Het is niet de tijd om te (ver)oordelen - ik maak een kleine uitzondering voor enkele zwakzinnige wereldleiders. Er is altijd een grens, ook aan mijn begrip. Uiteraard oordeel ik ook. Ik vermoed elke mens. Maar herpak jezelf wanneer je jezelf erop betrapt. We lijden vandaag allemaal, elk op onze manier. Het ene lijden moet niet vergeleken worden met het andere. Begrijp dat van elkaar. En spreek dat ook uit. 

Wees zacht. De wijze mijnheer Tom Hannes zei: ‘een mens is geen mossel’. Hij bedoelt daarmee dat wij géén pantser hebben aan de buitenkant. Wij zijn letterlijk zacht aan de buitenkant. Wees dat ook. Sommige mensen lopen rond alsof ze een pantser aanhebben om zich te beschermen tegen de grote vijand 'de ander'. Terwijl je zou schrikken hoe hard die andere wel lijkt op jou. Toon je kwetsbaarheid en laat ook anderen bij jou kwetsbaar zijn. Dat kan ook vanop enkele meters afstand.

Kijk in ieders ogen nu je de lach achter het mondmasker niet kan zien. Ogen bevatten een diepte die nu in feite meer opvalt omdat de rest van het gezicht verborgen is. Kijk diep. En zie misschien jezelf. (Ik had je verwittigd voor de meligheid dus ga me er niet voor excuseren.)

Complimenteer elkaar voor elke positieve actie en kleine heldendaad vandaag. Zie dat die er zijn. Ze zijn er. Serieus.

Verwen jezelf. En wees daarin gul. Gun jezelf alles wat je een ander zou gunnen. Wat dat ook moge zijn voor jou. Wees je eigen beste vriend. Je bent genoeg. Echt. Geloof dat. Eens goed bleiten mag ook. Misschien moet het zelfs. Maar pak nadien de telefoon en bel iemand.

Hoe dit allemaal afloopt, zullen we later weten of zal ons nageslacht in de geschiedenisboeken lezen. Rest ons wat wij vandaag kunnen doen. Ik had graag gezien dat men later kan lezen: ‘wat opviel tijdens deze crisis, was de liefheid en verbondenheid van de mensen’ (want tegen dan zitten er bij ons ook aliens op de aardbol dus moet men dat even specifiëren). En nu weet ik dat je met ongeloof je hoofd zal schudden om mijn naïviteit. Doe maar gerust, dat begrijp ik uiteraard maar al te goed.

Maar mijn levenspad bewandel ik liefst zo. Niet omdat ik zozeer naïef ben maar omdat ik hoop heb. Als het pad in de natuur dat ik zo vaak letterlijk bewandel, zo bovenaards mooi en kleurrijk kan zijn…dan kan dat niet louter symbolisch zijn.

Wandel je mee? Dat mag ook letterlijk. Welkom. Ik zal niet preken, beloofd. De meligheid moet je er mogelijk wel bij nemen. Dat hangt wat van de dag af. En als ik diep in je ogen kijk, ben ik je niet aan het versieren. Voor alle duidelijkheid.