Open deur

 Elke werkdag om 9u ’s ochtends kan je online samen met Tom Hannes en een dertigtal andere mensen  mediteren  – bij interesse: check ‘activiteiten’ op de website www.tomhannes.be. Het ontstaan van deze ZIT-sessies is één van de vele voorbeelden van hartverwarmende en creatieve initiatieven om verbondenheid te blijven creëren in deze tijden van fysieke afstand. Gezien ik dezer dagen voornamelijk telewerk en een fijne werkgever heb die me glijtijden gunt, probeer ik daar een tweetal keer per week bij te zijn.

Tom Hannes is theatermaker, coach, zenboeddhist en schrijver van verschillende waanzinnig boeiende boeken die het leven in mijn ogen heel wat lichter kunnen maken – maar daarover misschien ooit later meer. Ik dwaal af.

Tijdens de begeleiding van zijn ochtendmeditaties maakt Tom graag gebruik van een centrale metafoor. Hierover heeft hij trouwens ook een boek uit (Als een Boeddha, als een uilskuiken) dat op mijn kerstwenslijstje staat. Wederom: daarover mogelijk later meer 😊.

Eén van die metaforen is jezelf tijdens de meditatie te aanschouwen als een open deur in een verder lege vlakte. Een deur zonder huis. Het lijkt een deur zonder duidelijke functie. Ze staat wagenwijd open. Verder doet ze niets. Ze is dan ook een deur. (Ik weet niet of het juist is volgens het groene boekje, ik heb het met opzet niet nagekeken, maar mijn deur is vrouwelijk. Ze staat immers voor mezelf 😉.)

Vandaag heb ik die deur gezien. Ik kwam ze zomaar tegen op wandel in Boom. Misschien ken jij deze deur ook? Misschien weet jij zelfs van wie ze is? Laat het me dan zeker weten, ik ben zeer benieuwd!

Deze wijd openstaande deur. Ik vind ze prachtig. Ze ziet er compleet nutteloos uit maar ze verwelkomt mij met elke houtsplinter. Dat kan ik voelen tot in mijn kleine teen. Ze is een veilige en lege haven om in aan te meren. Nog een metafoor 😊. 

De deur is. Ze bestaat in al haar vergankelijke glorie. Ze laat iedereen toe, zonder onderscheid. Ze zal niet plots dicht slaan als je er doorheen loopt. Ze zal je rustig laten doen.

Ze is gehavend, deze deur. Ze heeft zo te zien al een heleboel meegemaakt. Ze is ook heel nederig, ze is geen kasteelpoort maar een heel eenvoudige deur met wat glas erin. Toch staat ze recht, fier en tegelijk ontspannen. Ze heeft los gelaten wat haar niet diende. Het lijkt zelfs alsof de vuilbakjes speciaal zijn neergezet om overtollig gewicht van verdriet of zorgen op te vangen.

Of het nu koud is of niet. Of het nu donker en winterig wordt of niet. Of we nu in een crisis leven of niet. Of we nu eenzaam zijn of niet. Of we nu onzeker naar de toekomst kijken of niet. Of we nu hongeren naar omhelzingen of niet. Of we nu treuren om een verloren kerstfeest of niet. Of we er nu allemaal best wel mee kunnen leven of niet. Of we nu dierbaren verliezen of niet. Of we nu verlangen naar samenhorigheid of niet...

Het is nu. We kunnen sterk en fier en gehavend recht op staan.  Eender wat ontvangen en weer los laten. Het vuilbakje staat al klaar.

Ik wandel verder en passeer deze muurschildering. Ja.