een wankel evenwicht - voor elkeen die het verliest

Sinds ik de wondere wereld van meditatie en yoga heb betreden, nu zo een twee jaar geleden, heb ik geleerd dat lichaam en geest nooit los staan van elkaar. Nooit.

Het heeft er nochtans niet voor gezorgd dat ik extreem gezond ben gaan leven onder het adagium ‘een gezonde geest in een gezond lichaam’.  Nee, niet precies, hoor. Ik worstel al bijna dertig jaar met de sigaret (meestal verlies ik) en ook alcohol gaat zo lekker binnen dat ik weet dat ik af en toe bewust op de rem moet gaan staan. Op weekdagen eet ik min of meer gezond maar in het weekend sla ik junkfood zeker niet af. Sporten doe ik wel – met wisselende intensiteit - en daarmee denk ik dan waarschijnlijk het ongezonde gedrag te compenseren maar in werkelijkheid maak ik mezelf niets wijs. Ik weet wel dat het beter kan. Maar ook extreem gezond gedrag is extreem, niet waar 😉? Ik probeer dus goed voor mijn lichaam te zorgen maar ben er niet zo geweldig goed in, niet beter dan een ander.

Het besef van de verbondenheid tussen lichaam en geest heeft er wel voor gezorgd dat ik – zo goed en zo kwaad als het lukt- mijn brein gezond probeer te houden onder het adagium ‘een gezond lichaam rond een gezonde geest’. De dag begint zonder fout met meditatie en dat kan – met  nadruk op ‘kan’- de nodige rust en helderheid in het hoofd brengen. Dat kalmeert en ontspant ook het lichaam. Ook daarin ben ik helemaal niet foutloos. Oh neen. Hoe vaak neemt de stress door de waan van de dag het over van mijn focus op ademhaling? Redelijk vaak.

Yoga dan. Yoga is een boeiend verhaal, ik schreef er eerder reeds een blogtekst over. Het is moeilijk samen te vatten wat yoga voor me doet maar het is waarschijnlijk wel het beste concrete voorbeeld van de vereniging tussen lichaam en geest. Het is een ‘soort’ sport want het kan je tot vrij uitdagende houdingen en fysieke inspanningen brengen. Maar het is nooit ‘yoga’ zonder de vereniging van deze bewegingen met je geest.

Dankzij yoga heb ik meer evenwicht, lichamelijk én geestelijk. Toen ik begon met yoga en de lerares vroeg ons op één been te staan….Oh boy. Ik was steevast de eerste die omviel. Wat gaat er dan door je hoofd? Onhandig, stom, dom, zooo onhandig…Vandaag blijf ik – meestal – in opperste concentratie staan en zijn evenwichtsoefeningen mijn favoriete yogahoudingen. Vaak val ik toch nog om maar begin ik welgemutst opnieuw. En zeg ik niet: stom, onhandig,…Ik begin gewoon opnieuw en denk stiekem dat het toch al iets beter ging dan de vorige keer. Kortom: elke adem is een nieuw begin en mijn zelfbeeld gaat erop vooruit.

Evenwicht.

Vorige week verloor iemand die ik – weliswaar slechts zeer oppervlakkig – heb gekend definitief het evenwicht. Ze stond op één been, verloor het evenwicht, vergat te ademen en viel om. Normaal was zij het type om dan lachend recht te veren maar om één of andere reden die ik niet ken, bleef ze welbewust liggen. Voor altijd.

Wanneer je haar facebookpagina bekijkt, zie je meteen hoe welgemeend geliefd ze was en hoe groot het ongeloof en verdriet bij ieder die haar zeer goed kende.

Enkele jaren geleden stond ik in de schoenen van deze mensen. Het doet nog steeds pijn te weten dat iemand struikelde, wankelde, de adem stokkend…maar jouw klaarstaande schouder om op te steunen, niet meer wilde of kon zien. En dat je ook niet écht besefte dat die persoon, die je zo graag zag en voor wie je hemel en aarde zou hebben bewogen, op het punt stond definitief neer te zijgen. Zonder waarschuwing.

Evenwicht. Het is misschien wel het allerbelangrijkste in dit leven. Niet de extase van zinderende verliefdheid en niet de opwinding van denderend succes. Niet de reis van je leven of die perfecte huisaankoop.

Het loont de moeite daar je tijd in te steken. Ik ben geen fan van zelfverbeterings- of geluksboeken, tenminste niet die boeken die je proberen veranderen, die je het gevoel geven dat je van jezelf een beter mens moet maken en dat dan het ultieme geluk op je wacht. Perfect ben je immers nooit en eeuwig geluk is volgens mij iets dat niet bestaat en waar je dus ook niet naar hoeft te streven. Die strijd is op voorhand verloren.

Maar het loont de moeite te zoeken naar wat jou evenwicht kan geven. Wat jou kan vertellen dat je goed bent zoals je bent en dat je altijd opnieuw kan beginnen.

Zij die het evenwicht verliezen en niet meer rechtkomen, zijn vaak diegenen die anderen heel vaak hebben rechtgehouden of -geholpen. Oh ironie. Zij zijn vaak de deugnieten, de clowns, de grappenmakers, diegenen die het hardst op je lachspieren werken en tegelijk je laten voelen dat jij echt waardevol voor hen bent. Ze waren zeker niet alleen maar voelden zich waarschijnlijk wel eenzaam. Ze zagen de uitgestoken handen niet toen ze die zelf nodig hadden.

Voor eenieder die het evenwicht verliest. Eenieder die ontwortelt en niet meer de stevige boom is die de takken kan laten bewegen en buigen met de wind. Ik heb niet de oplossing. Ik verlies mijn evenwicht vaak. Tot nu toe krabbel ik recht, meestal lachend maar soms vloekend. Soms kan ik dat alleen. Soms heb ik een sterke schouder of een stevige muur nodig. Waarom jij dan niet?

Voor eenieder die het evenwicht verliest. Laat je binnenkant naar buiten komen. Vertel je worsteling met die geest die zich niet laat plooien zodat je lichaam er de brui aan geeft.  Schreeuw het uit. Geef je over aan de zachte handen die je val breken.

Doe het. Struikel. Steun. Laat tranen. Kom terug.

Je bent een boom tussen de bomen. 

Hoor hoe ze je fluisterend toezingen, de bladeren troostend ritselend. 

Vind je wankel evenwicht.