Schol en santé!

 Ach, wat heb ik hem gemist!

 Het onvermijdelijke mondmasker benadrukt zijn staalblauwe ogen. Fris en monter beweegt hij zich soepel heen en weer in de open ruimte. Hij laveert tussen tafels en stoelen als een speelse vis in  helder water. De modieus maar sportief geklede jongeman lijkt oprecht blij met alle aandacht die hij krijgt.

Want heel regelmatig lonkt de één of ander met brede lach uitnodigend naar hem. Het is een zeer gevarieerd volkje vandaag in zijn aanwezigheid dat weliswaar één ding gemeen heeft: ze hebben hem zo gemist!

De perfect gecoiffeerde dames op leeftijd, in hun mooiste zondagse jurk gestoken, giechelen boven hun witte porto wanneer hij fluks passeert. Moest je niet beter weten, je zou hen ervan verdenken in zijn stevige billen te willen knijpen. De jongeman knipoogt.

De stoere en gespierde twintigers die nochtans geen fitnessruimte zagen de afgelopen maanden, drinken en praten geanimeerd en luid. De volumeknop gaat omhoog na elke volgende pint. Ze roepen de jongeman allerlei stilaan onverstaanbare woorden toe. De jongeman knipoogt.

Het verliefde jonge koppel met baby, vier of vijf maanden oud, straalt dankbaar en stil hun prille geluk naar alle kanten uit. De baby rust in zalige onwetendheid tegen de borst van zijn mooie moeder, niet teleurgesteld door de nonevent van zijn eigen babyborrel.  De jongeman knipoogt.

Vier elegante en hip geklede vrouwen, ergens tussen vijfendertig en vijfenveertig, genieten van elkanders weerzien en verhalen hun pandemieavonturen, ervan overtuigd dat zij vanaf heden trager gaan leven, in het hier en nu, genietend van de alledaagse dingen. En misschien ook wel van een knappe, slanke jongeman die knipoogt.

Een ouder koppel komt tevreden hun tweede vaccinatiebeurt vieren. Ze lijken al een beetje tipsy maar schijn bedriegt. Ze zijn enkel dronken van een blij vrijheidsgevoel. Alsof de jongeman na een onwerkelijke pauze terug op de startknop heeft geduwd. Al knipogend.

Drie tieners durven eindelijk weer plannen maken voor de zomer. Heel voorzichtig nog, maar toch. Ze slurpen blij babbelend aan het strootje van hun cola. En peinzen stiekem in zichzelf dat als de buurman seffens zijn stoel verlaat en hij het niet meer kan zien, ze toch wel een Bacardi Breezer hebben verdiend – of wat het jonge volk vandaag graag drinkt. De jongeman herkent zichzelf van nog niet zolang geleden. En knipoogt.

Een beetje verontrust kijkt de jongeman met de staalblauwe ogen naar de veel minder staalblauwe lucht. Enkele tafels zijn overdekt, maar onder andere die van de tieners en de elegante vrouwen zullen de volle lading krijgen als de buienradar zo meteen gelijk krijgt.

Ik zit en kijk naar dit alles. Hoe zou ik er nu zelf uitzien in deze gemoedelijke sfeer – drukte gaan we het zeker nog niet noemen? Misschien wel een beetje als een onschuldige idioot met een grote grijns op het gelaat die voor het eerst ontdekt wat het écht betekent, een ‘terraske doen’? In elk geval, wat het ook zij: ik trek de blik van de nu wel wat zenuwachtige en onzekere jongeman en ik knipoog. Het komt goed. 

Ach, wat heb ik hem gemist!

De ober.