Beestenboel

Miljoenen minimiertjes kruipen uit hun talrijke nesten en maken zandhoopjes zoals kinderen op het strand. Ze vinden ons zuiders terras en nieuwsgierig als ze zijn, glippen ze al gauw gedisciplineerd in soldatenmars onze keuken binnen.

Dikke geelzwarte hommels zweven zoemend boven de lange margrieten en de tere klaprozen. Af en toe botsen ze dronken van nectar tegen de ramen en doen me zo uit een dagdroom wakker schrikken: ‘pok!’.

Een speelse rat trippelt vrolijk en netjes over het tuinpad, alsof ze haar pootjes niet vuil wil maken aan het hoge gras. Soms speelt ze zorgeloos met een vriendje en zitten die twee deugnieten elkaars staart dollend achterna.

Koolwitjes fladderen elegant van de ene naar de andere felblauwe korenbloem. De talrijke en hoge veldbloemen lokken niet enkel eetlustige beestjes maar ook mij, trots het bonte resultaat van mijn zaaiwerk – het lijkt zo lang geleden - bewonderend.

Soms, wanneer ik de slaapkamer binnen kom en het licht gedoofd laat omdat manlief al slaapt, staren twee gele ogen mij hooghartig aan vanachter het raam. Soms is het de witte prinsessenkat van de ene buren, soms de zwarte heksenpoes van andere buren.

Een kleine, stoute mug plaagt me in mijn slaap. Geen maaiende arm of been kan haar deren. Ze blijft terugkomen tot in de eeuwigheid, zo lijkt het wel. Ze kruipt pesterig onder mijn lakens of gaat plompweg en zonder enige angst op mijn neus zitten. David tegen Goliath?

Maar de mooiste beestenverrassing?

Die hadden we vorige week rond een uur of drie in de ochtend. Een schrapend geluid, nooit eerder gehoord, wekt ons uit een plakkerige slaap. Het raam staat open, zonder goede reden want er staat geen frisse bries. Het vreemde geluid klinkt als een dier dat panikeert. Ik schakel het licht aan en zie de zwarte schaduw van een kleine vleermuis die rond ons bed cirkelt, wild fladderend.

Beesten buiten maar soms ook binnen. Kleine en grote verrassingen. Mezelf blij verwonderen maar ook een tikkeltje schrikken af en toe.

Of het nu de zelfzekere mars van de minimier, de fonkelogen van de onbekende kat of het gepiep van de bange vleermuis is…elke keer weer denk ik: die lieve beestenboel is veel intelligenter dan men denkt.

Ik glimlach en probeer de slaap weer te vatten. Tot morgenochtend alle vogelsoorten rond mijn huis vinden dat het tijd is om op te staan. Telkens veel en veel te vroeg. 

Zomer.