Your ego is not your amigo!

Mijn bescheiden blog is bijna een jaar oud. Er staan intussen meer dan twintig teksten op. Maar geen enkele van al die teksten heeft een titel zo ‘cheesy’ als deze. Dus als je erop afknapt, geen probleem en alle begrip 😉. 

Maar ik hou zo van deze uitspraak. Hij doet me instant glimlachen. Hij is als het ware een nieuwe mantra voor mij. Ik moet er Travis Eliot voor danken, een yoga teacher die ik nog maar net ontdekt heb op het wonderbaarlijke Youtube (dat bij nader inzien één van mijn reddingslijnen voor mentale gezondheid is geweest het afgelopen bizarre jaar en half, wie had dat ooit gedacht). Travis doorspekt zijn vaak zeer sportieve en intense 'power yoga' sessies – wie denkt dat yoga behalve meditatie geen sport is, daag ik uit er eentje van Travis te proberen -  met spirituele, motiverende uitspraken. Hij vertelt inspirerende verhalen over de Buddha terwijl hij push ups doet en maakt er als het kan ook nog eens een rijmpje van, op maat van de ademhaling en de beweging.

Cheesy? Zeker en vast! Do I love it? Absolutely!

Cheesy in de juiste verhoudingen is zeer gezond volgens mij – of toch in elk geval voor mij. Zoals ik al eerder eens ergens geschreven heb: een portie welgemeende meligheid heeft nog nooit iemand kwaad gedaan. En wanneer Travis vrolijk roept: ‘your ego is not your amigo’ terwijl ik me al zwetend in een rare bocht wring of die buikspieren tormenteer…word ik helemaal gelukkig.

Wat is dat dan, dat ‘ego’? Voor mij is het ego het verhaal dat we maken van onszelf. Wie je denkt te ‘zijn’, op basis van je verleden en de toekomst waar je naartoe werkt. Het verhaal van je leven, als het ware. Dat verhaal kan je natuurlijk nooit volledig uitschakelen. Uiteraard dragen we gebeurtenissen en eigen acties mee, ze vormen ons karakter en onze meningen. Ze bepalen ook vaak wat we vandaag en morgen doen, hoe we ons verhouden tot anderen en wat onze dromen zijn. We hebben dat verhaal nodig. Het maakt ons 'mens'. Het verhaal kan lastig en hard zijn maar ook heel mooi en dan is een groot gevoel van dankbaarheid en geluk ons deel.

Maar waarom zou dat verhaal, ons ego, onze vriend dan niet zijn? Wel, dat is iets waar ik de laatste tijd redelijk veel mee word geconfronteerd. In mijn verhaal lopen momenteel een paar stoorzenders rond. Hoe kan het ook anders, dat is volledig normaal. Het kan me prikkelbaar maken, hoezeer ik ook mijn best doe om mindful in het hier en nu te leven met alle technieken die ik ken. Het bezorgt me stress wanneer mijn verhaal niet loopt zoals ik het voor ogen had. Wanneer ik twijfel over mijn beslissingen, mijn levensloop, de manier waarop ik anderen bejegen. Gedane zaken die geen keer hebben, kunnen me toch wakker houden. Schuldgevoel over een hard woord, een gebrek aan het bieden van een luisterend oor of een vergeten telefoontje – want ja, ik had het zo druk - kunnen me van de kaart brengen.

Het is ok om kritisch te zijn voor of anderzijds trots te zijn op de daden van je ego. Maar het is inderdaad niet je vriend. Het zorgt voor teleurstellingen indien je niet bereikt waarop je had gehoopt. Het kan je jaloers maken op een ander die het talent, de rijkdom, de liefde,…heeft die jij altijd had gewild. Het zorgt voor angst als je morgen met tegenzin tegemoet gaat of voor verdriet over geluk dat voorbij is. Het kan je boos en cynisch maken.

En ook als alles je voor de wind gaat, moet je opletten voor je ego. Zeker dan. Het kan je blind maken voor de noden van een ander. Het zal je niet verwittigen voor het feit dat ook jouw wind in de zeilen elk moment kan draaien en tegenwind worden. Als je ego het overneemt in tijden van voorspoed, dan ben je  aan het einde van de rit pas echt de klos.

Wanneer ik me wat neerslachtig voel over het feit dat mijn project op het werk niet goed loopt, dat ik me toch wel erger aan die of die, dat het toch echt niet netjes is wat hij of zij deed, dat die ander toch wel een gelukzak is, dat ik toch wel een ezel ben soms…met andere woorden: wanneer ik mezelf te serieus neem en wat egocentrisch begin te brommen…zeg mij dan: ‘hey my darling, your ego is not your amigo’. Wanneer ik begin te zweven omdat ik successen boek, omdat ik een super en knap lief, geweldige vrienden en een warmhartige familie heb, omdat ik mijn lichaam goed train, omdat ik denk ‘wakker’ (mensen mogen dat woord echt niet zo vaak gebruiken) te zijn en ik toch wel meer ‘zen’ ben dankzij meditatie…zeg mij dan: ‘hey my darling, your ego is not your amigo.

Zonder ego door het leven gaan, dat kon volgens mij zelfs de Buddha niet. Maar je kan wel momenten zonder ego plukken. Echt waar. Wat ben je zonder ego? Wie ben je als je niet Sarah bent, met een verleden dat niet kan ingehaald worden en een toekomst die onzeker is? Dan ‘ben’ je gewoon. Je zit en je ademt. Je hoort en je ziet. Je ruikt en je proeft. Je voelt.

Gewoon ‘zijn’ is geweldig onderschat. En ook best moeilijk. Het vergt een beetje lef. Het ego laat zich niet zonder slag of stoot opzij zetten. Maar elke keer dat het lukt, ben ik de koning te rijk. Dan moet ik wel heel stil zijn. Niet bewegen. Deel zijn van de ruimte. De binnenkant is de buitenkant. Wat overblijft is een lijf dat onderhevig is aan de zwaartekracht en wordt beademd. Een dag of zelfs een kort moment van ‘zijn’ geeft zoveel energie om daarna het verhaal van het ego weer in te stappen zonder je er volledig in te verliezen.

Even zonder ego zijn. Als een bloem die de wereld verblijdt met haar nectar en kleuren. Gewoon door te zijn. Bewust van alles in en rond je, maar zonder verhaal. Het is echt waar de moeite om te proberen. En weet je wat mooi is? Je hoeft het niet alleen te doen. Net als een bloem. Het mooiste moment van zijn is het zijn dat je samen met anderen beleeft.

Klink ik cryptisch? Probeer eens het volgende wanneer je wakker wordt: blijf even liggen en voel je lichaam dat in de matras drukt. Open langzaam je ogen en laat het licht binnen komen. Luister naar wat er ook maar te beluisteren valt. En stap pas dan je drukke dag weer in. Zet een timer in je gsm of plak een post-it op je computerscherm met : 'stop'. Zodat je een paar keer per dag even letterlijk met alles stopt en uit je ego stapt om...gewoonweg te zijn.

Of roep luid, al lachend, dansend, springend en met veel zelfrelativering: ‘my darling, your ego…is not your amigo!

Uit de grond van mijn hart: dank je wel, Travis Eliot. Je hebt een moeilijk en al veel beschreven verhaal over egoloos zijn helemaal gedemystificeerd en begrijpelijk, ja zelfs luchtig gemaakt. 

Namaste.