Vergeten

Dacht je dat ik je zou vergeten? Dacht je dat echt?

Er is veel dat ik vergeet. Gebeurtenissen, woorden, gevoelens, films, boeken en ja, ook mensen. Vergeef me, maar het gebeurt. Het is alsof mijn brein niet groot genoeg is om alles en iedereen op te slaan. Het kan heel gênant worden wanneer je iemand tegenkomt die jou herkent maar het is niet wederzijds. Zo vervelend. Wat doe je dan? Eerlijk bekennen dat je het met de beste wil van de wereld niet meer weet of een beetje verlegen staan glimlachen en hopen dat de ander een tip weggeeft waardoor het misschien gaat dagen en de mist optrekt? Een beetje leugenachtig doen alsof jij het best ook wel weet? Maar ik lieg niet graag. Vreselijk onwennig! Want je weet op dat moment heel goed dat je de ander mogelijk zal kwetsen met je niet zo perfecte geheugen. Alsof hij of zij het niet waard zou zijn herinnerd te worden!

Maar neen. Jou ben ik absoluut niet vergeten. Dacht je dat nu echt?

Het lijkt alsof je dat denkt want je doet de laatste tijd wel erg hard je best om op allerlei manieren mijn aandacht te trekken. Dat mag. Ik vind het niet erg, integendeel. Ik kan met veel warmte aan je denken en je plots in gedachten zien verschijnen op de meest onverwachte momenten. Maar nodig is het niet, dat als het ware ‘aan mijn mouw getrek’. Wees gerust. Het feit dat ik gestopt ben met posthume brieven te schrijven, betekent niet dat ik nooit meer met je praat. Het feit dat ik gelukkig in het leven sta, betekent niet dat jij er uit verdwenen bent.

Ik stel me zo voor dat ik je tegenkom op straat, op het werk, in een winkel of in onze natuurlijke habitat waar wij elkaar meestal ook in werkelijkheid ontmoetten: ‘de studio’. Zoals het in mijn dromen soms gebeurt. En dat ik voor de grap doe alsof ik je niet meer herken, gewoon om je reactie te zien. En omdat jij zelf een enorme plaaggeest bent. Het mag ook eens andersom zijn. Poets wederom poets! Of misschien is het andersom en herken jij mij niet meer? Vraag je je af hoe je dit gênant moment kan laten passeren, door eerlijk te zijn of door wat schaapachtig te lachen en te doen alsof je me kent? Maar ik zou meteen weten dat ook dat weer een grap is, zo eentje typisch voor jou. Deze keer zou ik er voor een keertje niet in trappen, zoals ik in mijn naïviteit meestal net wel doe. Want net zoals ik jou nooit vergeet, zal ook ik voor eeuwig in jouw brein gegrift staan. Ja, zoveel weet ik wel zeker. Ook ik kan onvergetelijk zijn.

Tuurlijk ben ik jou niet vergeten. En zal ik dat morgen ook niet zijn. Vreesde je dat?

Het lijkt of dat op een gegeven moment wel was wat je wilde. Wenste je dat ik en alle anderen die jou lief hadden, zouden vergeten wie jij was? Zoals je op een gegeven moment blijkbaar dacht dat het beter was plotsklaps uit ons leven te verdwijnen. Als in een goocheltruc. De ene moment was je er, de andere moment was je weg. In een bliksemflits. Dat was niet erg mooi van je. Je liet ons verbijsterd achter, met enorm veel vragen, schuldgevoelens en wat alsen. Misschien had ik jou toen heel even, een paar seconden slechts, liever willen vergeten. Ik geef het toe. Vergeef me. Maar dat is niet wat er is gebeurd. Je goocheltruc is wat dat betreft mislukt. Ik denk ook niet dat jij dat echt wenst, als je heel eerlijk bent.

Je bent niet vergeten. Nog geen milliseconde. Meen je nu echt dat je dat dacht? Nee, toch.

Net zoals papa in wiens goed gezelschap ik je vaak zie 'aan de andere zijde', samen babbelend en lachend, misschien zelfs liefdevol mij aan het plagend, zoals papa’s en goede vrienden plegen te doen. Hoe langer ik jullie niet gezien heb 'aan deze zijde', hoe klaarder ik jullie beiden zie. Jullie worden wel niet ouder, dat is op zich een beetje vreemd. En beiden stralen jullie van deugnieterij, gezondheid, vreugde en eeuwige jeugdigheid. Het is altijd erg mooi en ontroerend om te zien. Ik lach dan hartelijk met jullie mee, ik zwaai een keer en ga verder. Ik ontmoet jullie ontzettend graag, maar blijf niet al te lang staan. Ik heb nog een hele weg af te leggen. Ik weet dat ik daartoe jullie zegen en bescherming heb. 

Ja, echt alles kan in dat vreemde brein van mij, behalve jou vergeten. Zet dat dus maar uit je hoofd.