Vriendschap

 Ik bracht enkele prachtige dagen door met fantastische vrienden in een klein dorpje vlakbij de Mont Ventoux. Daar was een bijzonder goede reden voor.

Manlief en zijn drie al even stoere en sportieve vrienden hadden lange tijd getraind voor ‘La Cannibale’: 173 kilometer en 6 cols (waarvan twee keer naar de top van de Mont Ventoux) en dat allemaal op een ‘gewone’ fiets. Geen elektrische, wel goed te verstaan! In normale omstandigheden gaat dit evenement, georganiseerd door Sporta Vlaanderen, door in juni. Maar door de u welgekende redenen kon dit sportieve spektakelspel in 2020 helemaal niet doorgaan en werd de editie van 2021 uitgesteld tot september. Wat dus betekende dat er extra lang werd voorbereid.

Waaruit bestond dan die voorbereiding? Er werd door ‘onze mannen’ waarlijk gezwoegd en gezweet, er werden tal van kilo’tjes rond de lies verwijderd door een al dan niet strak dieet, er werd een tijd nauwelijks alcohol gedronken en er werden vooral heel veel uren samen gefietst. Of soms ook alleen. Er werd ook heel veel geanalyseerd en van elkaar bespied op Strava, het digitale Walhalla voor de competitieve sporter. “Oh nee, shit, Kevin is nog gaan rijden gisteren! Ja, dan moet ik nu ook, he, schat”, was een verzuchting die regelmatig te horen was in casa Floren.

Al fietsend kan je goed bijkletsen naar het schijnt. Ik heb het gevoel dat onze mannen op die manier  elkaar bleven vinden in de ‘tijden van afstand’. Twee mooie vliegen in één klap. Aan de ene kant een beetje gezonde competitie, aan de andere kant een mooi voorbeeld van ‘male bonding’. Ik zag het graag en vind het stiekem wel wat jammer dat het nu (voor even?) voorbij is.

Dus vorige week was het eindelijk zover. Onze mannen konden laten zien waarvoor ze nu precies al die verleidingen hadden weerstaan en die opofferingen hadden gedaan. We vergeten hierbij even dat een heel groot deel van de voorbereidingstijd de horeca toch gesloten was en er ook niet echt iets anders te doen was…Nee nee, het blijft knap en een staaltje van discipline en volharding 😊.

Ik ga hier geen wedstrijdverslag geven. Laat mij volstaan te melden dat alle vier de vrouwen apetrots waren op hun sterke mannen. Ze haalden alle vier de eindmeet, de één wat sneller en vlotter dan de ander, maar daar gaat het echt niet om. Onze mannen zijn knappe, intelligente, sportieve maar vooral ontzettend lieve veertigers met een dubbel doel voor ogen: zelf boven geraken maar ook de ander boven laten geraken. Teamwork. De ene vriend deed dit letterlijk de dag zelf door een ander die het moeilijk had aan te vuren en bij hem te blijven, de andere vriend deed het door vooraf zijn kennis en goede adviezen te delen. Ik durf te beweren dat dit voor deze jongens niet enkel op de fiets geldt maar ook ernaast.

Ik ben fier op deze mannen.

En wat deden de vrouwen intussen, hoor ik u al denken? Wel…ook vriendinnen tetteren graag, maar niet zozeer op de fiets. Wat een verademing na deze vreemde tijd (die in feite nog niet echt voorbij is, maar laat ons positief zijn) om écht samen te zijn, niet enkel op een korte wandeling zoals we die wel eens organiseerden in volle pandemie en vanop respectabele afstand, maar meerdere dagen onder hetzelfde dak en aan hetzelfde zwembad, hetzelfde ontbijt, lunch en diner. We tetterden er heel de tijd lustig op los alsof ons leven ervan afhing, alsof we een jaar en half in te halen hadden. Alsof?

Zoals het hoort bij echte vrouwen, had er eentje eens een minder moment zonder daar een goeie reden voor te kunnen noemen (hormonen, mensen, hormonen!), een ander had twee nachtmerries en moest ervan huilen (ik pleit schuldig!) en die geplande yogasessie, neen, die is er nooit van gekomen. We hadden het te druk. Maar we hebben zo fijn getetterd en getetterd.

Behalve de kaakspieren trainen bij al dit gepraat slaagden de vier vriendinnen er toch in om hun beenspieren even aan te spreken en ook zij klommen naar de top van de Mont Ventoux, te voet. We dachten dat we toch ook een kleine sportieve tegenprestatie konden leveren. Ik zeg altijd: “ge moet uw eten verdienen”. Maar zelfs tijdens de steilste stukken hield het getetter niet op. Behalve zo eens een minuutje om heel bewust naar de stilte te luisteren. Het was ook fijn dat wij bij deze toch wel iets minder straffe prestatie even goed leuke en bemoedigende whatsappberichtjes kregen van onze rustende mannen. Waren zij misschien ook een beetje fier op hun dames?

Ik ben fier op deze vrouwen.

Het was een schone tijd. Zo eentje om de herinneringen eraan in te kaderen. Om te koesteren en dankbaar voor te zijn.

Vriendschap. Ik heb het niet gemist want het was nooit weg. Maar het is toch verdomme compleet anders nu. Zoals het hoort. Met een lach, een traan, een knuffel, een schouderklop, een danspasje en een glas teveel. En oh ja, wat sport tussendoor om de maaltijd te verdienen.