Vreemde tijden

 Het is weeral tijd om een datum te prikken voor het jaarlijkse kerstfeest, zo wees een neeflief ons er allen terecht op in de ‘familiewhatsapp’. Want de agenda’s lopen weer snel vol tegenwoordig dus tijdig plannen is de boodschap! Het voelt een beetje vreemd aan omdat wij ten eerste een hele tijd een lege agenda hadden en ten tweede vorige zomer - van zodra het kon - een uitgesteld kerstfeest hebben gehouden bij de mater familias, met kerstverlichting, cadeautjes en alles erop en eraan. Nu gaan we dus weer gewoon kerst vieren met kerst? Oh echt, zeg. Vreemd, he. Maar tof!

Winkels zonder mondmaskers. Momenteel toch. Openbaar vervoer mét mondmaskers. Toch nog even. Scholen zonder mondmaskers. Of neen, scholen mét…? Of toch de universiteiten? Ik weet het niet meer. In elk geval veel kinderen thuis, ziek of niet. In quarantaine. Veel mensen in quarantaine. Ziek of niet. Veel verkoudheden wegens minder mondmaskers. Intussen dansen en feesten we blij. Want het kan weer! Maar handen schudden doen we liever niet meer. Vrienden kussen en knuffelen des te meer. Oh ja. Vreemd, he. Maar tof!

Het is ook herfst geworden. Ook daar moet ik aan wennen want ik kom net terug van een heerlijke vakantie in Andalucië, waar we twee weken genoten van de zomerzon. Weersvoorspeller zijn lijkt me daar gemakkelijker dan hier. Een ontspannende, niet zo stresserende maar misschien ook een beetje saaie functie. In elk geval, hier is het een pak spannender! Van koude naar regen naar prachtig herfstweer in enkele dagen tijd. Ons weer lijkt wel het brein van iemand met een bipolaire stoornis. De ene dag pijnlijk depressief, de volgende dag heerlijk on top of the world. Ik begrijp best dat onze weersvoorspellers er vaak naast zitten. Vreemd, he. Maar tof!

Dit doet me eraan denken dat ik waarschijnlijk een beetje zoals het belgische weer ben. Toch volgens manlief. ‘La donna e mobile’ zegt hij graag plagend. Wat zoveel betekent als ‘de vrouw is wispelturig’ in het Italiaans. Voor de geïnteresseerden: deze uitspraak komt uit de opera Rigoletto van Verdi. Ik vind dit eigenlijk een zeer discriminerende uitspraak en wil mij distantiëren van deze veralgemening maar als het over mij gaat heeft manlief wel een punt 😉. Het ene moment vind ik het bijvoorbeeld veel te druk, druk, druk. Het andere moment plan ik zelf van alles extra in de agenda. En op vakantie vond ik het ook soms veel te druk, druk, druk in de Spaanse steden en op andere momenten wilde ik best wel gaan wonen in die steden! Want er was een mooi park. En lekker eten. Ach. Vreemd, he. Maar tof!

We moeten ook niet meer gans de tijd telewerken. Er ontstaat wel enige verwarring nu: was deze vergadering nu ‘fysiek’ of toch nog ‘online’? Oh jee. Een deel van de groep komt naar kantoor, een ander deel had het anders begrepen. Geen probleem! Dan vergaderen we toch gewoon ‘hybride’! Je hoort het ook meer en meer: ‘beste mensen, de volgende vergaderingen gaan we terug ‘fysiek’ organiseren maar met de mogelijkheid om die ook ‘digitaal’ bij te wonen’. Met andere woorden: vanaf nu kunnen we zelf kiezen of we ons willen verplaatsen en mensen in real life ontmoeten of we liever thuis in de living blijven en mensen enkel het uitzicht op ons gezicht gunnen. Met een fake achtergrond. Dit ‘systeem’ kan ook ingeroepen om ‘efficiënter’ te werken door minder verplaatsingstijd te moeten inlassen. Je staat telkens voor de keuze, wat is belangrijker: fysieke ontmoeting of kostbare tijd? Je kan ook simpelweg van de ene ‘fysieke’ vergadering meteen in een andere ‘digitale’ meeting rollen! Wow! Vreemd, he. Maar tof!

En alsof het allemaal nog niet gek genoeg was, heb ik binnenkort een vrijgezellenavond. Dat is lang geleden. Mag ik nog eens lekker uit de bol gaan met mijn knappe en lieve vriendinnen alsof het ‘1999’ was. We kijken er allemaal naar uit, smeden leuke plannen, maken afspraken over onze outfit en zijn er rotsvast van overtuigd dat dit een superavond gaat worden. Wat ook zo zal zijn. En de bruid, zij zal de koningin van de avond zijn. Want in feite zijn we nog jong, toch? Vreemd, he. Maar tof!

Intussen draait de wereld rond en rond. Gaat hij alsnog niet ten onder. Zag ik deze late ochtend de maan in al zijn glorie de briljante dag weerstaan in de reeds helblauwe lucht. Alsof hij wilde zeggen: ‘het is niet omdat de zon verschijnt, dat ik nu weg moet gaan. Ik blijf lekker ook staan. Er is genoeg plaats voor ons beiden en bovendien, ik ben het waard’. Mogen we genieten van de zachte herfststreling die de zonnestralen, de meest magnifieke kleuren en het vallen van de bladeren bieden. Het beste moet nog komen. Het ergste ook. Laat maar komen. Wij kunnen dat. Wij leven en houden van. Wij vervloeken en wij juichen. Wij zuchten, steunen en komen weer recht. Wij bezinnen in stilte en wij feesten luidruchtig. Vreemd he. Maar tof!

En dan heb ik het nog niet over de politiek gehad. Vreemde tijden. Maar het moet ook niet saai zijn, toch?