Memento mori

Afgelopen week was geen gemakkelijke week. Een wereld die almaar gekker wordt, een hele brute overgang van een heerlijke vakantie naar stress op het werk, koud, koud, koud, vermoeidheid en hoofdpijn. Gelukkig kon een ontspannende circusavond, het gezellig samenzijn met familie en een etentje de avond nadien met fantastische vriendinnen, zeker verzachting brengen. Ook de frisse neus die ik deze voormiddag onverwacht kon gaan halen in de koesterende herfstzon, de rustgevende yogasessie en een hele spannende namiddag in de cinema (Dune!) deden wonderen voor mijn gemoed. De weken die komen, beloven ook niet eenvoudig te worden. Ze worden waarschijnlijk ook wel fijn, want we werken aan een theatervoorstelling die eind deze maand onder de schijnwerpers komt. Eindelijk weer. Er komt een vrijgezellenavond aan en manlief is bijna jarig. Deze komende weken worden ook lastig, met belangrijke deadlines op het werk en daar word ik steevast zenuwachtig van.

Ik weet het heel goed van mezelf: ik krijg stress op voorhand. Wanneer ik weet dat er een erg drukke periode zit aan te komen, word ik onrustig op voorhand. Ik word moe op voorhand. Ik kan het niet aan op voorhand. Ik begin een beetje te zeuren en te mopperen om wat komen gaat, op voorhand. Want er komt een berg aan die ik nooit ga kunnen beklimmen.

Vandaag besefte ik dat ineens enorm. Ik nam diepe rust vandaag en die bracht helderheid in mijn hoofd. Vorige week was deels geen gemakkelijke week omdat ik al licht aan het panikeren was over dagen die nog moeten komen. Het is zo sterk, dat patroon in mij. Ik denk dat wellicht velen er last van hebben. Ik wil het daar eens heel eerlijk over hebben. Het hindert je zo erg als je er niet actief tegen in opstand komt. De toekomst trekt aan je, wil je niet met rust laten en zo is het erg moeilijk om waarachtig te genieten van wat de dag brengt. Er is altijd een stemmetje in je hoofd dat vertelt over de moeilijkheden van morgen.

Het is uiteraard goed om plannen te maken. Om te weten waar je heen wilt met je leven. In grote lijnen toch. Maar je kan niet elke stap erheen analyseren tot in het oneindige, je kan niet wakker liggen van elk detail dat fout kan gaan en vooral: van elke fout die jij daarbij kan maken. Zo vergaat het mij toch soms: ik droom verdorie soms straffe dromen en erg moeilijk zijn ze niet te interpreteren. Ik die fouten maak. Ik die achtervolgd word. Ik die de weg kwijt ben (in mijn dromen heel letterlijk dan, ik vind nooit de weg naar huis). Ik die ruzie heb met een dierbare. Opnieuw en opnieuw. Ik moet het nog altijd leren: dat fouten maken helemaal geen nachtmerrie hoeft te zijn, maar simpelweg menselijk gedrag van iemand die tenminste iets durft te proberen en riskeren.

Wat is het jammer dat, wanneer je aan het piekeren bent over morgen, je de herfstkleuren in het bos niet ziet. Of het fantastische spektakel dat Dune is. En hoe subtiel het acteerwerk van die mooie Timothée Chamalet. Vandaag zag ik dat alles gelukkig wel. Allemaal strelingen voor het oog en soms moet het echt niet meer zijn dan dat. En Jason Momoa, die maakt mij altijd blij, jaja 😊!

Vandaag is het 1 november. De afwezige dierbaren zijn extra aanwezig vandaag. Al zijn ze nooit echt afwezig, geen dag. En hoewel het verleden een even groot risico inhoudt als de toekomst, namelijk dat het aan je trekt en trekt tot er van jezelf vandaag niets meer overblijft en je helemaal gevangen zit in herinneringen, kunnen we er ook veel van leren. Zij wiens hand we niet meer kunnen vastpakken, wiens tranen we niet meer kunnen drogen, wiens lach we niet meer kunnen horen, wiens warmte in een lange knuffel we niet meer kunnen koesteren…zij vertellen ons veel. 

Ze vertellen ons de enige toekomst waarvan we zeker zijn. Dat ook wij ooit tot het domein van het verleden zullen horen. Met een beetje geluk zullen er mensen zijn die dan nog met liefde aan ons denken.

Memento mori.

Weten dat je ooit zal sterven, hoeft niet deprimerend te zijn. Het kan je aanzetten tot grotere levensvreugde, tot genieten van wat de dag je brengt. Ook al is die druk en stresserend. Want je bent.

Leer te zijn. Ik probeer het zelf elke dag. Het is niet altijd gemakkelijk. Dat hoeft ook niet. Een berg beklim je best in een traag maar standvastig tempo. En af en toe struikel je. De steen die dan naar beneden valt, mag je dankbaar maken en niet verdrietig. Je bent op de berg. Niet op de top en niet in het dal, niet in de toekomst en niet in het verleden. Op de berg. Laat dat het doel zijn en niet enkel de weg. Met je haren in de wind. Vrij, als je wilt.