schuld en december

 Hoera. December is daar.

Al ziet het er sterk naar uit dat de Sint en zijn knol dit jaar voor een gesloten schoolpoort zullen staan. Gelukkig doet hij nog steeds huisbezoeken. Als je chance hebt en braaf bent geweest, tenminste. Of moet ik zeggen: als je mama en papa de middelen nog hebben (Ik ga ervan uit dat kinderen die mijn blog zouden lezen, al enige tijd op de hoogte zijn van het werkelijke statuut van de heilige man. Indien niet: mijn welgemeende excuses!). Het voordeel is dat we ons dit jaar mogelijk niet moe hoeven te maken met discussies over de huidskleur van Piet. Maar wie is schuldig voor al die lege scholen, vraagt de Sint zich af?

Hoera. December is daar.

Al moeten we toegeven dat die eerste winterprik vandaag totaal nog niet welkom was. Sneeuw?! Nee, dank u! Kom binnen een maand nog eens terug. Of wacht even tot we in complete lockdown gaan, dan is dat een mooie opkikker: een wonderwandeling in de spierwitte sprookjessneeuw, blozende kaken tintelend van leven, tedere ademwolkjes voor je gezicht en slapende watervogels op het breekbare ijs. Magische en maagdelijke plekken en momenten. Daar heb ik vorig jaar toch echt wel van genoten. Van die schijnbare tabula rasa die de natuur ons gratis schenkt. Maar neen, dank u. Volgende week, de week daarna, maar nu even nog niet. En als het toch gebeurt, is het toch wel iemands schuld, niet waar!

Hoera. December is daar.

De voorpret over het familiekerstfeest kan beginnen. Oh, wacht! Misschien moeten we ons er nog niet te veel op verheugen? Misschien moeten we maar denken dat die familiefeesten toch wel een saaie verplichting kunnen zijn, veel te veel eten en drinken op te weinig dagen, een indigestie en decadentie van het kapitalisme met al die cadeaus…Nee, beter zeggen we: ‘Weg ermee, voor het tweede jaar op rij, olé!’ Maar ik moet bekennen dat ik zo helemaal niet naar onze kerstfeestjes kijk, in tegendeel. Geen nood, ik kan mijn geest sturen, toch? ‘Kerstfeest? Bah (te herhalen als een mantra, liefst minimum 10 minuten lang)!’ Ach neen, het werkt niet. Het blijft kut, het vooruitzicht op een tweede gemankeerde kerst op rij. Al deden we vorig jaar nog zo ons best om er digitaal wat van te maken. Zullen we zo moedig zijn dat weer te kunnen als het moet? Uiteraard! Moeten daar schuldigen voor aangeduid worden? Uiteraard!

Hoera. December is daar.

De gemoederen zijn nochtans niet kil, maar eerder steeds meer verhit. De meningsverschillen worden ruzies, de verwijten slingeren lustig heen en weer. Politici verliezen al hun krediet en geloofwaardigheid. Intussen slapen vluchtelingen wederom op straat in Brussel en zijn ze nergens welkom maar slechts weinigen hebben hier aandacht voor. Het virus overheerst alles. En daklozen? Die moeten helemaal niet zeuren, die hebben het toch zelf gezocht, zeker als ze dood zijn. Tenzij er veel asielzoekers zijn, dan zijn ze wel degelijk te verkiezen, onze ‘eigen’ armoezaaiers. Laat staan dat we nog een blik op de wereld buiten onze landsgrenzen werpen (weten jullie dat er in Afghanistan werkelijk verschrikkelijke zaken aan het gebeuren zijn?!). Tenzij natuurlijk om te bestuderen of we er binnenkort nog kunnen gaan skiën of niet. En om te onderzoeken welke ongelooflijke paperassenberg we dan moeten doorploeteren. Wiens schuld is dat eigenlijk?

Hoera. December is daar.

Ik had graag een positiever woord geschreven over december. Maar hey: de maand is nog lang. En als ik heel eerlijk ben: november was voor mij persoonlijk een erg leuke maand, in zijn geheel gesproken en achteraf bekeken. Ik was er nochtans bang voor, voor die superdrukke maand. Zo zie je maar. Ik kus mijn twee pollekes dat ik met een fantastische ploeg een toneelproductie heb mogen creëren en dat we onszelf hebben kunnen connecteren met een geweldig publiek. Een mens heeft af en toe een beetje chance nodig. Morgen kan het wellicht voor even niet meer. Dankbaarheid voor geluk en liefde die je ten deel vallen en dat ook werkelijk zien in omstandigheden die je blind zouden kunnen maken, is een veel aangenamer en gezonder gevoel dan boosheid. Ik kan je dat garanderen. 

Moge december mij verrassen. Hoera. Geen schuldigen, alleen mensen. Samen op deze aardbol, in december. Met nog zoveel moois voor de boeg. Maar ook met een klein hartje. Dat geef ik toe.