Witte magnolia

 Wat een week. Eentje om van me af te schrijven, laat ons zeggen. 

En, toch. En, toch. Wat durft iemand te klagen die niet in Oekraïne of een ander (momenteel helaas compleet vergeten) oorlogsgebied leeft? Wat durft iemand te klagen tijdens dit prachtige lenteweer? Wat durft iemand te klagen die binnen een dikke maand op een geweldig avontuur van onbepaalde duur vertrekt samen met haar partner in crime? 

Ik weet het. Zo egocentrisch. Allez nu. 

Maar ik had gezegd dat deze blog bloot en eerlijk ging zijn. Ik had dat beloofd aan mezelf. Dus dan doen we dat. 

Wie mij al eens leest of gewoon goed kent, weet dat ik enorm veel vrede kan vinden in meditatie en yoga. In dankbaarheid, vriendelijkheid en mededogen cultiveren. In genieten van dagelijkse gelukjes. In aanwezig zijn in het hier en nu. In het met open mond verwonderd staan over alles wat de natuur ons schenkt. Ook pissenbedden en mieren. 

Weet je wat? Soms werkt dat niet! Het spijt me enorm maar soms moet ik gewoon toegeven dat ik even in een heel klein hoekje wil wegkruipen en helemaal met rust gelaten wil worden. Dan kunnen mindfulness quotes me zo de strot uitkomen dat ik met iets zou gaan gooien of iemand zou slaan (nog nooit gebeurd, hoor). 

Mag dat? Oh schuldgevoel! Want ik heb alles wat mijn hartje begeert. Ik sta voor een geweldig fantastisch vooruitzicht. Velen benijden mij erom, ik weet dat. Ik heb niets, maar dan ook niets te klagen. Ik kan ontelbaar veel zaken opsommen waarover ik dankbaar mag zijn. 

Waarom voelde ik mij dan zo rot deze week? Waarom heb ik dit wellicht onbewust afgereageerd op iemand die het niet verdiende? Iemand die zich misschien zelf al niet zo geweldig voelde? Daden hebben gevolgen, helaas…Ik weet dat! Waarom doe ik het dan toch? 

Akkoord. Ik had een redelijk vervelend medisch probleem en kreeg er covid bovenop. Dit gebeurde dan ook nog eens op een voor mijn werk heel ongelukkig moment. Akkoord. Dat mag ik een beetje inroepen als excuus voor mijn balorig humeur deze hele week. Maar toch. 

Ik weet het. Zo egocentrisch. Allez nu. 

Ja, jullie lezen het goed. Terwijl de wereld in brand staat, was ik deze week hoofdzakelijk bezig met mezelf. En dan ook nog met een flinke portie zelfbeklag. Aiiii, pijnlijk om neer te schrijven. Maar de absolute waarheid. Ik beken. Schuldig. 

Ook dit is Sarah, ook dit ben ‘ik’. Vaak zo positief in woorden maar even goed zo klein en kwetsbaar binnenin. En dan durf ik uithalen als een venijnige kat. Geen trotse kat, maar een schichtige. 

Op zoek naar erkenning (waarom eigenlijk?), rust en mijn eigen geluk. Al die drie kan ik vinden in mezelf maar dat is verdomd moeilijk soms. 

Het enige wat ik kan doen, is opnieuw beginnen. En dat is het beste advies dat ik heb voor ieder die er iets aan heeft. Als je jezelf herkent in deze litanie vol zelfmedelijden, in deze onzekere dagboekversie van mezelf…Begin gewoon opnieuw. Wat het ook is dat jou er doorsleurt, begin er weer mee. Dat mag tot aan het einde der tijden. Je hoeft het niet zo exhibitionistisch te delen als ikzelf, maar weet dat je hier nooit alleen in bent.

Opnieuw beginnen. Voor mij betekent dat: terug de mat en het meditatiekussen op. Terug mijn zegeningen tellen. Dankbaar zijn ook voor de collega's die mij zonder morren hebben vervangen op het werk. Weer liever zijn voor de mensen om me heen. Terug verwonderd en vertederd zijn door mijn jonge witte, magnolia die zo stralend de lente aankondigt met zijn tere, kwetsbare bloemen.

Een zuchtje wind en het is misschien weeral voorbij. 

Wat een week. Eentje om van mij af te schrijven, laat ons zeggen. 

Wat deed dat deugd.