Rugzak

Nog eventjes en ik pak mijn rugzak in.

Een hele grote rugzak met veel aparte zakjes en verstopte compartimentjes. De kleur ken ik nog niet want ik ga er eerst nog een nieuwe kopen. 

Een spiksplinternieuwe rugzak die nog blinkt van ongebruikt te zijn. 

Dat zal trouwens niet lang duren, dat geblink. Door stof, droogte, regen en wind verduurd, door de harde zon gebleekt. Zo zal die nieuwe rugzak er snel oud uitzien. Door te voelen, ruiken, zien, horen, proeven en alles te beleven onderweg. 

(Het is, geheel terzijde, de manier waarop ook een mens oud wordt. Eigenlijk is dat iets om fier op te zijn. Littekens en rimpels zijn eretekens en herinneringen om altijd dichtbij te houden.) 

Nog eventjes en ik pak mijn rugzak in. 

‘Mag ik mee in je rugzak?’, hoorde ik de afgelopen maanden meermaals vragen. 

Een beetje lachend, een beetje plagend, niet helemaal ernstig maar toch met een zweem van ‘ik zou écht willen’. 

Ik heb daar even over nagedacht. Los van het gewicht (no offense, lieve familie, vrienden en collega’s) denk ik dat het niet mogelijk is. Een mens is niet gemaakt om in een rugzak weg te stoppen. Het zou nefast zijn voor mijn eigen rug maar zeker ook voor die van de medepassagier. 

Met alle goede wil van de wereld…Het lijkt me schier onmogelijk. En stel je voor dat je met twee of met drie samen in die rugzak zit! Ik zie en hoor jullie hoofden al tegen elkaar knallen in de bagageruimte van de gammele bus, die over onverharde wegen hobbelt en scherpe bochten neemt. Dat speelt zich dan allemaal af onder mijn voeten want ik zit zelf natuurlijk comfortabel in een zetel. 

Nee. Dat zou echt niet zo goed zijn voor mijn gemoedsrust. 

Nog eventjes en ik pak mijn rugzak in. 

Afscheid nemen, ook al is het slechts tijdelijk, het blijft vreemd en ongemakkelijk. Zeker als je zo fijn omringd bent als ik. Soms vraag ik me af wat mij bezielt. Maar twijfelen doe ik niet.

Afstand nemen, letterlijk en figuurlijk, ik heb dat af en toe nodig in mijn leven. 

Even uitzoomen om te kunnen zien hoe prachtig het bos is waarin ik leef en hoe elke individuele boom het bos zo uniek maakt. 

Erop uit trekken om te ontdekken hoe het eraan toe gaat in andere bossen. Ervaren dat er ook andere bomen zijn met vreemde bladeren en exotische bloemen. 

Als een kleine kabouter verwonderd doorheen onze grote, mysterieuze wereld stappen. 

Zien, horen, voelen, ruiken en proeven, zonder doel een pad kiezend met het hart in plaats van met het hoofd. 

Afscheid nemen is nodig om terug te kunnen komen. Als een boomerang. 

Nog eventjes en ik pak mijn rugzak in. 

Hoezeer ik ook mijn best zal doen om mijn nieuwe rugzak niet te veel te laten wegen, denkend aan mijn arme rug, weet ik nu al dat hij zwaar geladen zal zijn met vele twijgjes uit mijn bos.

Op een dag zal ik ontdekken dat ik jullie dan uiteindelijk toch heb meegenomen. In een apart zakje of verstopt compartimentje.