Uitdagingen

‘Volgend jaar ga ik geen enkele uitdaging uit de weg.’ 

Zo sprak ik enkele weken geleden halflachend tot één van mijn favoriete collega’s.

Wat die uitdagingen dan precies zouden moeten zijn? Geen idee! 

Het feit is dat ik nogal een bangerik ben. Nochtans hebben de afgelopen weken veel vrienden gezegd wat een durver ze me vinden. Dapper omdat ik samen met mijn vriend zonder planning en boekingen op een lange reis vertrokken ben. Moedig omdat ik het onzekere inspring. 

Ik ben nochtans echt een angsthaas, hoor. Vrienden die me goed kennen, hebben dat vast en zeker al ontdekt. Ik zie ze glimlachen als ze deze tekst toevallig zouden lezen. 

Die keer dat er een donker onweer uitbrak toen we net op de indrukwekkende top van de vulkaan Etna stonden. De foto’s met onze lieve vrienden erbij waren erg leuk, maar ik stond er zelf niet op. Ik zat als enige te bibberen in de kantine en dat getril werd niet 

veroorzaakt door de koude.

Die keer dat we, met andere geweldige vrienden, een klein motorbootje huurden om op ons gemak langs de kust van lieflijk Bonaire te cruisen. We geraakten een heel klein ietsiepietsie uit koers en kregen een weliswaar fatsoenlijk grote portie zeewater binnen. Maar ik denk niet dat de rest van het gezelschap ervan overtuigd was dat hun laatste uur geslagen had.

Een simpele rollercoaster op een pretpark voor kinderen levert hilarische foto’s op als je mij erop toelaat. Ja, vrienden, ik weet dat jullie die beroemde foto wel kennen!!! Ik knijp de hand van mijn vriendin naast mij haast in gruzelementen, mijn mond hangt ver open en in mijn ogen schuilt onverholen doodsangst. Alle andere mensen rondom mij, gemiddeld minstens dertig jaar jonger en kleiner, lachen breeduit. 

Zelfs zo een hippe elektrische step huren om je sneller door de stad te bewegen...je kan het riskeren met mij maar je zal allicht op elke hoek van de straat even moeten wachten tot ik - alweer bibberend- bijgebeend ben. In Wenen herinneren ze me nog. 

Maar nu ga ik komend jaar dus élke uitdaging aan!

Het zal toch niet voor vandaag zijn want Stijn is gaan duiken en ik ben er weer niet bij. Dat durf ik toch zeker niet. Ik zit liever wat in mijn eentje te mijmeren aan het zwembad en deze tekst te schrijven. Dat is trouwens een hele uitdaging op mijn oude iPad, hoor. 

We zijn op het gezellige eilandje Cozumel waar duiken namelijk dé activiteit is, zoals skiën in de Oostenrijkse bergen. Oh ja, dat is nog iets dat ik niet durf! Ja, weer weten al mijn vrienden daar alles van. Maar ik wijk af. Als je op Cozumel niet duikt, vragen mensen zich waarschijnlijk af wat je dan wel komt doen. Daarom zit ik dus ook helemaal in mijn eentje aan het zwembad.

Vanaf morgen ga ik echt elke uitdaging trotseren, beloofd!

Maar wat ik mij nu afvraag: zo heerlijk helemaal niets doen en enkel maar zijn, al zittend of liggend, is daar ook geen moed voor nodig? Ik heb het dan over het niksen voor en na het schrijven, want schrijven is natuurlijk wel iets. Ik heb het dan over voor en na de yoga, die zweetles deze ochtend was écht wel vast en zeker iets! Ik vermoed dat veel mensen daar bang voor zijn, voor het waarlijk niets doen. Ik zie dat ook hier in Mexico. Men doet veel te veel zijn best om toeristen het naar de zin te maken met allerlei entertainment en gedoe. Terwijl ik denk: laat mij gewoon maar zijn.

Zie mij hier zitten zijn. Saai? In geen geval. Gedurfd? Wie weet. 

Wat ik mij ook bedenk: in elk van bovenstaande situaties komt één aspect telkens terug. Vrienden. Lieve, goede, warme vrienden of familie. Er zijn altijd vrienden bij. Ineens besef ik dat ik iedereen, behalve Stijn, heb achter gelaten in België...is het dat wat mij dan toch een heel klein beetje moedig maakt? Om te gaan exploreren maar daar tijdelijk ook heel wat voor op te moeten geven? Om het bekende en geliefde in te ruilen voor het ongekende in de hoop dat het ook geliefd zal worden?

Ik heb nog vele maanden tijd om een waarlijk dapper meisje te worden.

Bedankt in elk geval voor de inspiratie, lieve collega, toen je me herinnerde aan mijn eigen gevleugelde woorden. Ik zal ze niet vergeten onderweg, waar dan ook 😉.

PS: meerdaagse jungletrekkings durf ik wel!