De yogalerares van Caye Caulker

Het is haar laatste week.

Ze vertrekt terug naar de VS met haar gezinnetje.

Veertien jaar gaf ze hier yogales.

Nu wacht een nieuw hoofdstuk.

Van maandag tot zaterdag gaf ze hier les, telkens om 9u, in het hoogseizoen nog vaker.

Haar studenten een mengeling van locals, expats en toeristen, van alle leeftijden en niveaus.

Ze vraagt geen vast tarief maar een vrije donatie. Yoga toegankelijk maken voor iedereen is haar missie, zo verduidelijkt ze aan het einde van elke les. Wie vrijgevig is, maakt zo een fijne les mogelijk voor wie de middelen niet heeft.

Mooie lessen zijn het inderdaad. Want de materialen zijn van prima kwaliteit en haar begeleiding is professioneel.

Vandaag nemen ook haar echtgenoot en drie zonen deel aan de les. Ik schat de jongens rond de 17, 14 en 6 jaar. De jongste merkt na een tijdje verbaasd op: I didnt know it feels that good!’ Ze knipoogt blij en wij allen lachen vertederd. Je kan goed zien dat haar mannen fier zijn op haar.

Elke dag van deze laatste week neemt ze wel van iemand afscheid. Het is niet makkelijk voor haar maar daar merk je tijdens de les niets van. Ze is hartelijk en maakt even veel tijd voor de nieuwelingen als voor haar trouwe crew.

Ik ben de toevallige getuige van een belangrijke fase in iemands leven, besef ik.

Want ik neem zelf net deze week als tijdelijke passant elke ochtend deel aan dit heerlijk ochtendritueel. Dankbaar om na vijf weken andere yogi’s om me heen te hebben.

Het is ontroerend om mee te maken.

Een droom is verwezenlijkt maar nu is het weer tijd voor verandering.

Ze zal gemist worden, dat kan je zien aan de blikken van haar vrienden. Er worden traantjes weggepinkt na de les maar ieder lacht ook dapper. Er komt wel een andere yogalerares naar het eiland en het leven gaat gewoon verder, zo zegt ze stellig met een kleine trilling in de stem.

Ook ik trek binnen enkele dagen verder en zit dan weer alleen op de mat, zonder yogalerares en het warme gezelschap van andere yogi’s.

Ik zal er komende maanden zeker nog andere ontmoeten.

Zo is het leven. Een constant komen en gaan, een stromende rivier van ontmoeten en afscheid nemen. 

Maar ze hoeft de stempel die ze vast en zeker bij sommigen heeft gedrukt niet te onderschatten. Voor elke yogi is er toch altijd net die ene leraar of lerares die haar of hem  geleerd heeft wat het betekent om zichzelf te willen zijn en niet de gebuur, hoe het voelt het hart als het ware letterlijk te openen naar de wereld en het te laten stralen. Zo is er voor elke yogi maar eentje. En daarom onder meer is yoga geen fitness.

Ik hoop dat ze dat weet. Zoals eenieder die een ander inspireert dat hoort te weten. Want dat maakt de stroom van het leven toch net dat tikkeltje meer dan louter verandering, vind je niet ? 

Het is haar laatste week.

Volgende week vertrekt ze terug naar de VS met haar gezinnetje.

Veertien jaar gaf ze hier yogales.

Nu wacht een nieuw hoofdstuk.