Aanwezig

Het is bijna twee maanden geleden dat ik nog een tekst schreef voor mijn stilteblog hier.

En ik die stiekem dacht al reizend misschien een heel boek te creëren.

Er zijn natuurlijk de teksten voor de reisblog om bij elkaar te pennen, daar steken we beiden best wat tijd in. Elke geschreven zin is telkens een soort bezinningsmoment over en verwerkingsmoment van alles wat we onderweg beleven.

Die nood aan verwerking maakt dat ik, naast die teksten dus, eigenlijk niet zoveel schrijf. Maar eerder mediteer, yoga beoefen of stil voor me uit kijk naar landschappen, gebouwen, dieren en mensen. Op straat, in de hostel, onderweg op de bus. 

Ik probeer in de eerste plaats mindful te zijn. Niet als hip modewoord maar daadwerkelijk simpelweg aanwezig zijn en voelen wat het reizen en de plek waar ik ben met me doen. Genieten van de onbekende natuurpracht (heerlijk bijvoorbeeld om in je tuin zoveel kolibries te mogen aanschouwen) maar even goed ongemakkelijk zijn bij sommig gebrek aan comfort (ik besef nu meer dan ooit dat Noeveren een erg rustige plek is vergeleken met vele van onze verblijfjes hier, in Centraal-Amerika houden ze niet zoveel van stilte als ik, zo lijkt het vaak). 

Vorige week vroeg een lieve vriendin in een whatsappcall of ik al veel boeken gelezen had. Om dezelfde reden dus eigenlijk niet, neen. Het gemiddelde ligt niet hoger dan thuis, ookal kijk ik hier helemaal geen tv. Ondanks alle tijd die we hier creëren voor onszelf, komt het er niet vaak van. 

Ik ben vaak erg vroeg wakker. Dat komt dan door het onbekende van de plek, de hitte, het luidruchtige dieren-of mensenleven (letterlijk de haan die je om half zes wakker kraait of de buurman die van oordeel is dat de discomuziek al op mag) of simpelweg omdat ik uitgeslapen ben. Want iets na negenen 's avonds gaat ons lichtje vaak al uit. We zijn ontzettend saai geworden 😅. En toch: soms lijkt het of ik tijdens zulke lange voormiddag bijna niks gedaan heb behalve een flinke yogasessie, koffie zetten en rustig ontbijten! Wat natuurlijk allemaal niet niks is (mijn welgemeende excuses aan jullie allen, druk werkende mensen)! 

Dat heet aanwezig zijn. Zien, horen, voelen, ruiken... 

Wie denkt dat wij elke dag vulkanen beklimmen, steden bezoeken of een andere ontdekkingstocht verrichten... Nee, hoor. We hebben veel tijd nodig tussendoor om onze avonturen te capteren. 

De tijd nemen om een praatje te doen ook, natuurlijk. Dat vergeten we thuis zo vaak, door alle drukte in ons hoofd: een babbel doen met een onbekende, zij die aan de kassa voor je staat bijvoorbeeld. 

Stilstaan bij en dankbaar zijn over de mensen en je thuis die je af en toe mist. Aanwezig zijn bij wat dat doet met je. Beseffen dat je een ongelooflijke gelukzak bent door het gebrek aan stress die je thuis veel meer hebt en alles wat je mag beleven maar ook weten dat je veel kleine gelukjes van thuis weer met open armen zal omhelzen, later. 

Ja, thuis bestaat voor mij. Het kan van plaats veranderen en hoeft niet per se in een bepaald land te liggen maar voor mij zal er altijd ergens een thuis zijn. Ik ben een reiziger maar geen nomade. Dat heb ik alvast geleerd al aanwezig zijnde. Ik ben geen type om eeuwig onderweg te zijn. Al is kunnen loslaten zeker een waardevolle kwaliteit, geef mij toch maar een stekje en mensen om na een goeie en lange omzwerving naar terug te keren. Wie vindt dat ik in raadsels praat, we hebben het er later graag eens over bij een goed glas wijn (één van die gelukjes die ik wegens budgettaire redenen meestal moet missen 😉).

Maar zonder reizen verdrink ik in te kleine zorgen in mijn te kleine bestaan. Die weidse en verwonderde blik op de wereld lijkt bijna een noodzaak geworden, voor ons beiden trouwens. Het relativeert alles. 

En zo zit ik dus vaak heel aanwezig te zijn en gaan mijn ogen open voor dit alles en nog veel meer.

Het gaat ten koste van een boek gelezen of een boek geschreven. 

Maar ach, er is nog zoveel tijd.