Vrede

Wat is dat, vrede?

Vrede is manlief die staat te koken voor warme vrienden die we vanavond verwachten. Dat kokerellen gaat gepaard met sfeervolle muziek, luid meezingen en eventueel een danspasje hier of daar. Maar vergis je niet, intussen wordt er wel degelijk wat heerlijks en creatiefs bereid. Af en toe komt manlief in ontbloot bovenlichaam -het is warm- naar buiten met een lepel in de hand. ‘Buiten’, dat is waar je mij altijd kan vinden bij prettig zomerweer. Dan moet ik iets proeven en goedkeurend ‘mmmmmm’ mompelen. Manlief verdwijnt tevreden weer naar binnen en vervolgt al neuriënd zijn tovenaarswerk.

Vrede is het schattige bijtje dat mij al enkele uren gezelschap houdt. Ik zit op ons terras onder een grote parasol met een interessant boek over een koningszoon die helaas nooit vrede mocht kennen. Treurnis, mishandeling en gevangenschap waren zijn deel. Het bijtje houdt van de paarse lavendel en de gele toortsen in mijn bescheiden tuintje. Enfin, officieel heten die toortsen ‘zwarte toortsen’. Weer een typisch onlogische naamgeving in de natuur. De zilverreiger weet er alles van, hij is spierwit. Uren kan ik kijken naar bijen en vlinders die de weg naar mijn kleine paradijsje vinden. Terwijl ik dit schrijf, merk ik twee met elkaar dollende blauwe libellen.

Vrede is de helderblauwe lucht, er is vandaag echt geen enkel wolkje te bespeuren. Een fijne bries verzorgt een ultrafijne massage, zachte vingers strijken behoedzaam langs mijn gebruinde huid. Want de zon is mijn meest geliefde compagnon, al kan ze ook gevaarlijk zijn. Wanneer ze zich schijnbaar boos en koppig een tijdje niet meer laat zien, lijkt ze iedereen aan te steken met haar slechte humeur. Teveel regen doet mensen huilen. Maar wanneer die stoute zon al te nadrukkelijk aanwezig is, kan ze de gemoederen doen ontbranden. Dan gaan sommige buren drinken en luid ruzie maken. Vandaag is de zon blij, ik voel het tot in mijn kleinste teentje. Vanonder mijn parasol lach ik haar toe.

Vrede is de geur van pas gemaaid gras. Niet het mijne want daar groeien veel te leuke verrassingen. Elk jaar vind ik weer nieuwe juweeltjes. Een ‘schijnaardbei’ bijvoorbeeld. Hoe die hier gekomen is en waarom die ocharme slechts een aardbei ‘schijnt’ te zijn…hoef je mij niet te vragen.

Vrede is het geluid van kinderen die lachen en in een zwembad plonsen. Het getsjilp van de piepjonge koolmeesjes in het vogelhuisje bij de buren. Ik hou mijn adem even stil…maar besef dan dat ik ze niet meer hoor. De nest is uitgevlogen. Het mysterieuze geluid van ruisende bladeren. In de verte ronkt een vliegtuig.

Vrede is vooral hier en niet daar. En dat is puur geluk.

Intussen is manlief klaar met koken en beloont hij zichzelf met een frisse pint. Hij leest op zijn smartphone over de oorlog in Oekraïne en iets over Wagnertroepen die het Poetin lastig maken. Het is nu aan mij om de keuken op te ruimen en de tafel voor te bereiden voor ons bezoek. Ook in tijden van vrede moeten de handen al eens uit de mouwen worden gestoken.

Alle r