Haar hoofd
Ze wordt wakker en kijkt vanuit het heerlijk zachte en knusse bed door het raam naar de lucht. Het is een miezerige en grijze kerstdag. Zoals vele voorbije dagen ook waren. Compleet inwisselbaar. Er lijkt geen einde te komen aan die onveranderlijke blok triestigheid aan de hemel. En hoe onwaarschijnlijk dat nu ook lijkt, toch zal ooit de felle zon weer schijnen aan een helblauwe lucht. Of zullen er op zijn minst kleurrijke schilderstaferelen verschijnen, wie weet zelfs een feërieke regenboog! En hoe raar het ook klinkt, achter al dat stille grijs gaat heel wat beweging schuil. Daar is geen twijfel aan. Mijmerend en nog half in slaap, bedenkt ze dat die ogenschijnlijke onveranderlijkheid van de donkere lucht wel wat weg heeft van een mensenhoofd. Soms dwarrelen er gele, oranje en bruine herfstbladeren rond in haar hoofd. Ze willen maar niet op de grond vallen en worden wankel gedragen door een nukkige wind. De mooie, bontgekleurde bladeren ontglippen elke keer weer haar grijpende vi
